De Getijdewachters is een meeslepende roman over een jonge vrouw die haar leven op het spel zet om Napoleons invasie van Groot-Brittannië tegen te houden.
Abbeville, Frankrijk
18 augustus 1802
De grommende stem kwam van dichtbij uit het duister. Daarna het onmiskenbare geluid van het overhalen van trekkers. Tolbert en LeClerc hielden hun adem in en lieten haar los. Lisbeth opende abrupt haar ogen. Zag ze door haar wanhoop spoken? Maar Tolberts zwak schijnende lantaarn en het onzekere maanlicht verlichtten een lange, in een mantel gehulde man die twee pistolen op haar belagers richtte.
‘Ik schiet met beide handen even goed.’ Zijn subtiele Spaanse accent deed haar denken aan de banditti, professionele moordenaars. ‘Maar ik heb geen schep om jullie te begraven. Dus maak dat je wegkomt.’
Tolbert schoot ervandoor. Hij struikelde over afgebrokkelde grafstenen en nam een sprong over de lage buitenmuur, maaiend met zijn armen om sneller vooruit te komen. LeClerc rende achter hem aan. Hij hield met één hand zijn afzakkende broek vast terwijl hij met de andere flapperde als een eenvleugelige vogel.
De vreemdeling stak zijn pistolen weer in de zakken van zijn mantel. ‘Hebben ze u pijn gedaan, Madame?’
De woorden drongen nauwelijks tot haar verdwaasde geest door. Ze kon niet ophouden met trillen. Het enige waar ze aan kon denken, was dat ze met haar opgeschorte rokken tot aan haar middel naakt was. Had ze haar pantalette nog maar, als een dame van fatsoenlijke huize…
Trek je rokken naar beneden! Haar armen bleven boven haar hoofd zweven en weigerden haar te gehoorzamen. Hij knielde neer. In paniek strompelde ze achteruit, maar het enige wat hij deed was haar jurk en haar mantel naar beneden trekken. ‘Mag ik u naar huis begeleiden?’
Ze staarde hem aan. Onberispelijke manieren. Zuiver Picardisch-Normandisch Frans nu, zonder accent.
Hij was zo groot, zoals hij in dit donkerste uur van de nacht boven haar uittorende. Hij had zijn kap op, zodat ze zijn gezicht niet kon zien.
‘Vertel me alstublieft dat u ongedeerd bent, Madame.’
In zijn zachte gemompel klonk een vreemde bezorgdheid door. Gezichtloos, anoniem, een vreemde. Ik ken zijn stem niet eens, maar hij noemde me Madame. Weet hij wie ik ben?
Stomkop! Iedereen kent je. Je bent de enige Britse hoer in Abbeville.
Het voelde alsof ze een scheepslogboek vulde met willekeurige observaties, de een na de ander.
Haar verwarring werd er alleen maar groter op.
‘Staat u me toe u te helpen, Madame?’
Dat hij haar toestemming vroeg, voelde als een laag cement op gebroken bakstenen; het streek de brokstukken van haar waardigheid glad, maar de scheuren eronder bleven bestaan. Het enige waartoe ze in staat was, was onregelmatig ademhalen en naar die gezichtloze ruimte in de kap staren.
‘U rilt.’ Uit de wijde mantel kwamen gehandschoende handen tevoorschijn, die zich naar haar uitstrekten.
Ze sprong op en richtte een trillende vinger op hem. ‘Raak me niet aan.’ Ze verwachtte nauwelijks dat hij zou gehoorzamen. Mannen lieten de regie nooit aan vrouwen: vaders niet, broers niet, echtgenoten niet, zelfs galante vreemdelingen met een kap niet.
Maar hij bleef zonder een woord staan, trok zijn mantel uit en legde die over haar heen. De warmte omhulde haar. Vervolgens legde hij zijn pistolen naast haar neer en ging weer aan haar voeten zitten. Had hij haar nu zijn pistolen gegeven? Waarom? Ze knipperde met haar ogen en wachtte tot hij iets zou zeggen, maar hij leek tevreden op de grond…
Boekgegevens
Lisa Chaplin, De Getijdewachters, Uitgeverij Karakter, ISBN 978 90 4521 182 4 (€ 24,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2015
