In Willemstad in Curacao is een brug: de Pontjesbrug. Het is een oude brug en hij herbergt een geheim: wie onder de brug door zwemt, belandt in het verleden. Roly leert van zijn vader over het geheim van de Pontjesbrug, maar mag er niemand iets over vertellen – zelfs zijn grote liefde Mila niet.
Restaurant De Gouverneur staat midden in Willemstad. Niet in het oude Punda maar aan de overkant van de Sint Annabaai, in Otrobanda. Wie voor het eerst op Curaçao komt, zou eigenlijk meteen van vliegveld Hato naar De Gouverneur moeten sjezen. Als je vaak naar Curaçao gaat, of het geluk hebt dat je op Curaçao woont, weet je waarom. Ga op de galerij zitten, bestel een aw’i lamoenchi, neem een slok en zet al je zintuigen wijd open. Wat wil je het eerst weten? Wat je ruikt, wat je voelt, wat je proeft, wat je ziet of wat je hoort? Een oorverdovende herrie, dát hoor je. Het is prachtig. Zelfs wie het liefst in stilte leeft, zal met een glimlach luisteren naar het droevige geloei waarmee de grote cruiseships afscheid nemen van het eiland, naar de duizenden stemmen en voeten die langs komen, het gerinkel van bestek in de keuken, de zanger op de Handelskade aan de overkant van de baai, het gehamer waarmee oude huizen nieuw worden gemaakt, en naar de oude witte dame die bang ga weg, ga weg, ga weg schreeuwt naar de donkere heer die haar wil helpen met de parkeerautomaat.
En ondertussen proef je ijskoude citroen op je tong en voel je de hitte en het zweet dat je hoofd doet jeuken, en je voelt de eeuwige passaatwind die de hoed van je kop wil rukken en mee wil nemen, weg van de galerij, langs het water, over pleinen, dan de hoek om, naar een straatje waar de broer van de wind een winkeltje heeft waar je tweedehands hoeden kunt kopen. En je ruikt het zoute water van de baai en de bootjes die als pontjes van de ene kade naar de andere gaan varen als de brug open is. Of dicht. Net hoe je het wilt noemen als je niet over de brug kunt omdat hij dicht is. Of open. Maakt niet uit. De bootjes ruiken naar olie en matrozen van vroeger. Misschien word je al duizelig van alles wat je hoort en proeft en voelt en ruikt, maar houd toch vooral ook je ogen wijd open en kijk naar het water, naar de zoet gekleurde huizen aan de Handelskade, en tuur tussen de forten door het zeegat uit. Dit is het mooiste uitzicht van de wereld. En midden in dat uitzicht ligt de brug.
De brug heet Emmabrug, genoemd naar een Nederlandse koningin van meer dan honderd jaar geleden. De brug kan open zwaaien. Open varen eigenlijk. Hij drijft op zestien bootjes, die pontons heten. Daarom wordt de brug ook wel de pontonbrug genoemd. Maar de mensen zeggen meestal pontjesbrug. Als er een groot schip de Sint Annabaai in of uit wil, maakt de brugwachter de brug aan de kant van Punda los en de hele brug vaart dan, op die zestien pontons, als de wijzer van een enorme klok naar Otrobanda. Als je in Otrobanda staat lijkt het of de wijzer van het hele uur naar kwart voor vaart, als je in Punda staat, zwaait hij van half naar kwart over. Daarom zijn er ook mensen die de brug Swinging Old Lady noemen. En heel soms zegt iemand Dirty Old Man – omdat de brug onder de rokjes van de dames gluurt.
Boekgegevens
Sjoerd Kuyper en Sanne te Loo, De duik, Uitgeverij Lemniscaat, 112 pagina’s, ISBN 978 90 477 0584 0 (€ 16,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2016
