De bijzondere kinderen zijn in levensgevaar, maar Jacob en Emma zijn vastberaden hun vrienden te redden uit de handen van de gruwelijke schepsels. Een exclusief voorproefje van Bibliotheek der zielen, het derde deel in het verhaal over de bijzondere kinderen!
Het monster zat nog geen tonglengte van ons vandaan, zijn ogen strak op onze keel gericht, zijn verschrompelde hersens gevuld met moordplannen. Zijn honger naar ons hing in de lucht. Hulsels worden geboren met een verlangen naar bijzondere zielen en hier stonden we dan: met onze rug tegen de verwoeste telefooncel, als een buffet op maat. Aan mijn voeten hield een hapklare Addison moedig stand, zijn staart in de houding. Emma hing tegen mij aan, op zoek naar steun, nog steeds te verdoofd door de schok om ook maar een lucifervlammetje te kunnen maken. Voorbij ons beroerde groepje lag het metrostation, het leek op een nachtclub na een bombardement. Uit gebarsten pijpen ontsnapten spookachtige gordijnen van stoom. Aan het plafond slingerden gebroken televisieschermen met een geknakte nek. Het hele eind naar de sporen was overspoeld door een zee van verbrijzeld glas, de hysterische stroboscoop van rode noodlampjes liet het oplichten als een metersbrede discobal. We waren ingesloten, een harde muur aan de ene kant en glas tot aan ons scheenbeen aan de andere, twee stappen verwijderd van een monster met als enige instinct ons te demonteren – en toch maakte het geen aanstalten om de afstand te overbruggen. Het leek vastgespijkerd aan de vloer, zwaaide op zijn hielen als een dronkenman of een slaapwandelaar, met een gebogen doodskop, zijn tongen een slangennest dat ik in slaap had gewiegd.
Dat had ik gedaan. Ik. Jacob Portman, jongen van niets uit Nergens, Florida. Dit ding – deze gruwel samengesteld uit duisternis en nachtmerries van kinderen – was ons op dit moment niet aan het vermoorden omdat ik dat had gevraagd. Ik had in vage bewoordingen gezegd dat het zijn tongen van mijn nek moest halen. Laat los, had ik gezegd. Sta op, had ik gezegd, in een taal vol klanken waarvan ik niet eens wist dat een mensenmond ze kon uitspreken. En wonder boven wonder: het had geluisterd. Zijn ogen hadden me uitdagend aangekeken, maar zijn lijf gehoorzaamde. Ik had de nachtmerrie op de een of andere manier getemd, ik had het monster betoverd. Maar alles wat slaapt, wordt ooit weer wakker en betoveringen verslappen, vooral als ze per ongeluk werden uitgesproken. Onder de onbewogen oppervlakte voelde ik het hulsel koken.
Addison porde met zijn snuit tegen mijn kuit. ‘Straks komen er nog meer schepsels. Laat het beest ons erlangs?’
‘Zeg nog eens iets,’ zei Emma, haar stem klonk suffig en onzeker. ‘Zeg dat-ie oprot.’
Ik zocht naar de woorden, maar het bleef stil. ‘Ik weet niet hoe.’
‘Zojuist deed je het nog,’ zei Addison. ‘Het klonk alsof je bezeten was.’
Zojuist, voor ik wist dat ik het kon, waren de woorden gewoon uit mijn mond gerold, alsof ze hadden liggen wachten om te worden uitgesproken. Nu ik ze weer zocht, was het alsof ik vis probeerde te vangen met mijn blote handen. Telkens als ik er eentje aanraakte, glipte die weg.
Ga weg! riep ik.
De woorden kwamen er in het Engels uit. Het hulsel bewoog niet. Ik rechtte mijn rug, staarde in zijn inktpotogen en probeerde het opnieuw.
Rot op! Laat ons met rust!
Weer Engels. Het hulsel hield zijn kop schuin als een nieuwsgierige hond, maar verder bleef het een standbeeld.
‘Is het weg?’ vroeg Addison.
De anderen wisten het niet, alleen ik kon het zien. ‘Nee, hoor,’ zei ik. ‘Ik weet niet wat er mis is.’
Boekgegevens
Ransom Riggs, Bibliotheek der zielen. Het derde boek van de bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine, vertaling: Tine Poesen, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2057 7 (€ 19,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2016
