Giel wist ook wel dat het niet helemaal normaal was om een graf in je tuin te hebben, maar toch… Hij was er juist blij mee.
Eigenlijk was Giel maar een heel gewone jongen. Zo eentje die je voorbij zou lopen zonder dat je het opmerkte. Zijn bruine haar was net iets te lang, zijn gezicht stond altijd vriendelijk en zijn kleren waren een klein beetje te groot. ‘Daar groei je vanzelf in,’ zei zijn moeder altijd. Zijn moeder, die ook niet echt bijzonder was. Zij was getrouwd met een heel gewone man en zo hadden ze een heel normaal gezin. Nou ja… bijna normaal.
Twee dingen waren bij Giel thuis iets anders dan je misschien gewend bent. Het eerste was zijn broer Ben. Niet dat Ben zo’n bijzondere jongen was. Hij paste perfect in het gezin en Giel was altijd gek geweest op zijn grote broer. Het probleem met Ben was dat hij dood was. Bij het oversteken had hij wel naar links gekeken en niet naar rechts, of precies andersom, dat wist Giel niet meer. Hij wist wel dat hij Ben vreselijk miste. Ze hadden nog wel afgesproken dat ze ooit een prachtig avontuur zouden beleven. Waar en wanneer wisten ze nog niet, maar eens zou het ervan komen.
En nu kon dat niet meer…
Ook Giels vader had een afspraak met Ben. Als Ben oud genoeg was, mocht hij op zeilles en daarna zouden ze samen gaan varen. Ben was gek van boten, water en alles wat daarmee te maken had. Giels vader alleen niet. Die had niet eens een zwemdiploma. Ieder jaar op zijn verjaardag vroeg Ben of hij al oud genoeg was om op zeilles te gaan en ieder jaar zei zijn vader dat hij nog minimaal een jaar moest wachten. En toen keek Ben dus niet naar rechts (of links).
Maar er was nog iets…
Iets wat niet alledaags is of je zomaar ergens tegenkomt, behalve bij Giel thuis. Namelijk de plek waar Ben begraven was. Zijn graf was achter in de tuin. Dat klinkt misschien vreemd, raar of zelfs een beetje griezelig, maar dat was het helemaal niet. Vond Giel dan. Ze hadden bijvoorbeeld geen grafzerk gemaakt zoals je altijd op kerkhoven ziet. Zo’n grijze, saaie en heel verdrietige. Nee, dit was er eentje speciaal voor Ben. Het was een zeilboot, helemaal van hout.
Samen met zijn vader had Giel hem mogen beschilderen. Blauw en wit, Bens lievelingskleuren. Zijn moeder had echte zeilen gemaakt, en op de boeg stond: Voor Ben. Zodat je altijd onze gedachten kunt binnenvaren. Giel wist ook wel dat het niet helemaal normaal was om een graf in je tuin te hebben, maar toch… Hij was er juist blij mee. Ook al was Ben er niet meer, Giel had toch het gevoel dat zijn broer een beetje in de buurt was. Bovendien leek het hem voor Ben ook fijner om dicht bij zijn familie begraven te zijn.
Maar het gebeurde ook dat hij er dagen niet kwam. Juist dan was het prettig dat wanneer hij Ben miste, hij maar naar buiten hoefde te kijken om de blauw-witte zeilboot te zien staan. Helaas dacht niet iedereen daar hetzelfde over. Soms zat Giel bij de zeilboot te lezen, of vertelde hij Ben wat hij die dag had meegemaakt.
Bekroond met Vlag en wimpel 2016.
Boekgegevens
Pieter Koolwijk & Linde Faas, Bens Boot, Uitgeverij Lemniscaat, 64 pagina’s, ISBN 978 90 477 0115 6 (€14,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2016.
