‘Stopcontact’ van Karin Bisschops is een psychologisch verhaal waarvan de eerste zinnen direct doen vermoeden dat hoofdpersoon Jasmijn iets heftigs heeft meegemaakt. Maar is alles eigenlijk wel zoals het lijkt?
Ze voelt hoe het achterwiel weg wil slippen in de modder op het bospaadje. Haar rugzak bonkt tegen haar rug. Met een verbeten trek op haar gezicht knijpt ze haar handen om het stuur. Een zaterdag in april: een hardnekkige miezerregen hangt als een doorzichtig gordijn aan de hemel. Jasmijn fietst hard een heuvel op, ze is er bijna. Normaal heeft de geur van dennennaalden een rustig effect op haar. Af en toe kijkt ze over haar schouder. Nee, ze wordt niet gevolgd.
Haar fiets zet ze tegen de zijkant van het eenvoudige huisje. Het is gebouwd in de jaren vijftig en van haar opa geweest. Destijds was het een houthakkershuisje maar vanaf het moment dat het haar eigendom werd, gebruikt ze het soms als ze het stadsleven wil ontvluchten.
Ze laat de rugzak van haar schouders glijden, diept de sleutel uit haar zak en opent de deur. Een muffe geur vermengt zich met die van de oude leren stoelen. Heerlijk, ze is thuis.
Met een vers kopje koffie nestelt ze zich in een van de stoelen en laat de afgelopen dagen in haar hoofd passeren. In wat voor rollercoaster is ze toch beland? Ze had nooit gedacht dat zij dit zou meemaken. In films? Ja, ze had verschillende films gezien waarin een bankoverval een grote rol speelde maar dit zelf meemaken? Dat was andere koek.
Het moment dat de man, gekleed in het zwart met een masker voor zijn gezicht, door de deur naar binnenkwam, zal ze niet vergeten. Ook niet hoe ze zich toen voelde: de adrenaline die door haar lijf gierde en haar hart dat tekeerging. Hij droeg een geweer waarmee hij een paar keer in de lucht schoot. Een collega wilde op de paniekknop drukken en kreeg een slag met de kolf van het geweer tegen zijn gezicht. ‘Als je leven je lief is, ga je op de grond liggen’, brulde de overvaller. Iedereen dook naar beneden. Ook Jasmijn.
Ze voelde een tik tegen haar been. ‘Opstaan!’ gebood de overvaller. Volgens de Overval preventietraining die alle medewerkers verplicht hadden gevolgd, moesten ze in dit soort situaties gewoon gehoorzamen.
Met knikkende knieën stond ze naast hem. Hij sleurde haar mee en duwde haar naar de kluis. ‘Openmaken en snel een beetje.’ Zijn zware stem denderde in haar oren en gedwee voldeed ze aan zijn verzoek. Het geld verdween in een zak die de overvaller over zijn schouder gooide. Hij fluisterde iets in haar oor voordat hij zich uit de voeten maakte. Haar collega die het dichtstbij lag, vroeg haar wat hij tegen haar zei. Ze antwoordde hem: ‘geen politie’.
Haar leidinggevende vertelde haar later dat ze juist had gehandeld.
Nu is ze hier in het houten huis. Enige jaren geleden had ze het laten moderniseren, dit wil zeggen het aanleggen van een centrale verwarming en een mooie badkamer. Verder is alles zo goed mogelijk intact gebleven. Ze houdt van de geur van het huis, het verweerde hout aan de buitenkant en de knusse keuken.
Haar blik valt op de rugzak die tegen de tafelpoot ligt. Eerst maar even veilig opbergen. De traptreden kraken als ze naar boven loopt. De rugzak verdwijnt in de houten kleerkast. Ze geeft een tik tegen het kwastje aan de sleutel en loopt fluitend naar de badkamer. Ze is wel toe aan een heerlijk bad na die moddertocht.
Een geur van seringen stijgt op van het water en vult de ruimte. Jasmijn laat zich in het bad zakken en sluit haar ogen. Heerlijk, ze voelt haar spieren ontspannen. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen verdwijnen naar de achtergrond.
Jasmijn schrikt wakker. Ze meent een geluid te hebben gehoord. Maar wat?
Het water is inmiddels afgekoeld en rillend slaat ze een handdoek om haar heen. Snel droogt ze zich af en trekt een huispak aan.
Ja, daar is dat geluid weer. Ze gaat op haar tenen staan en gluurt door het badkamerraampje naar buiten.
De donkere lucht belooft niet veel goeds. Ze slaakt een gil als een lichtflits de hemel verlicht. Een donderklap volgt meteen waarna direct het onmiskenbare gekletter klinkt van dikke regendruppels tegen de ramen. Krakende traptreden kondigen het bezoek van iemand aan.
Even kan ze zich niet bewegen. Ze staat verstijfd met haar hand voor haar mond. Jasmijns hart gaat tekeer als de drummer van een rockband. Koortsachtig zoekt ze naar iets om zich mee te verdedigen. Haar oog valt op de vloerwisser. Met de steel voor zich uit sluipt ze naar de deur. Ze legt haar hand op de klink en voelt tot haar verbazing dat hij uit zichzelf naar beneden gaat. Er staat iemand aan de andere kant van de deur! Aan de zware ademhaling te horen, is het een man. Ze pakt de stok steviger vast, haalt diep adem en gooit de deur open.
Daar staat hij: groot, donker en dreigend. Jasmijn slikt hoorbaar en laat de vloerwisser vallen. ‘Jij?’, strompelend loopt ze achteruit. Haar hartslag schiet omhoog als ze in zijn groene ogen kijkt. ‘Wat doe jíj hier?’
‘Geen paniek zus.’
Jasmijn herinnert zich direct de scheve grijns. Huiverend slaat ze haar armen om haar lichaam alsof ze zich zo kan beschermen.
‘Rustig, ik ben zo weer weg. Ik weet dat ik een contactverbod heb, maar jij hebt iets van mij dat ik nu terug wil hebben.’ Hij bekijkt haar aandachtig met zijn opvallende ogen. ‘Nou, waar is het?’
‘Ik weet niet wat je bedoelt,’ stamelt Jasmijn.
‘Houd je maar niet van de domme’. Zijn stem krijgt een hardheid, de stem van iemand die gewend is om zijn zin te krijgen. Zou hij dit in de gevangenis hebben ontwikkeld?
Jasmijn deinst verder achteruit en haar rug botst tegen de muur. Zij bijt op haar lip en schudt haar hoofd. ‘Wat wil je van me Michael? Heb je nog niet genoeg leed veroorzaakt?’ Het is niet slim dat ze dit zegt. Het is olie op het vuur gooien, dat weet ze.
Ze vervloekt zichzelf dat ze haar telefoon op het bed heeft laten liggen.
Jasmijn concentreert zich op het tot rust brengen van haar op hol geslagen hart en probeert het angstgevoel van zich af te zetten dat hij ook haar iets gaat aandoen.
‘Waar is het geld?’ Dreigend komt hij dichterbij. ‘John heeft me genaaid. Hij en ik hebben een deal. Ieder de helft van het geld. Hij is spoorloos verdwenen en reageert niet op mijn berichten. Ook telefonisch krijg ik geen contact met hem. Zijn nummer is blijkbaar niet meer in gebruik. Dus lieve zus, kom op met mijn deel!’
Jasmijn beseft dat hij niet zal rusten voordat hij zijn deel van de buit heeft gekregen en besluit om, tegen de wil van John in, hem zijn deel te geven.
Ze heft haar handen op. ‘Oké Michael. Rustig. We willen jouw deel echt wel geven maar dachten dat het slimmer was om het geld eerst een paar maanden hier in dit huisje te verstoppen. Stom van John dat hij je dit niet heeft verteld.’
‘Niks ervan’, brult Michael, ‘ik wil mijn deel nu!’ En anders …’ Achter zijn rug haalt hij een pistool tevoorschijn. ‘Ik zweer je dat ik deze gebruik. Eerst knal ik jou neer, lieve zus. Daarna is John aan de beurt.’
Jasmijn haalt diep adem. Uiterlijk rustig loopt ze naar hem toe. ‘Oké Michael, als het zo moet.’
Ze loopt langs hem in de richting van haar slaapkamer en opent de deur. Haar hand trilt licht als ze de sleutel van de kast omdraait. Ongeduldig duwt Michael haar aan de kant, pakt de rugzak en rent hiermee naar beneden. Voordat Jasmijn in de gaten heeft wat er nu precies is gebeurd, hoort ze de voordeur dichtslaan. ‘Shit, shit …’
Haar prepaid telefoon laat een beltoon horen. In de display staat John. Ze zakt op het bed en swipet naar rechts.
John vloekt na het horen van haar verhaal. ‘Jasmijn, ik fluisterde toch in je oor: ‘stop contact met je broer’.
Jasmijn lacht: ‘Lieve schat, Michael heeft dan wel mijn rugzak meegenomen. Weet je wat erin zit?’ Ze lacht nu nog harder. ‘Mijn hardloopkleding, mijn schoenen en nog wat klein spul. Het geld heb ik eruit gehaald en zit veilig in de kluis achter de muur van de kledingkast.’
