Max leidt een ogenschijnlijk simpel leventje. Hij is aircomonteur in een winkelcentrum en woont in een hotel. Zijn vrije tijd brengt hij door met zijn vrienden Vincent, Jimbo en Sam. Ze doen vooral niets, zeggen niets en dragen niets uit en zijn daar meesters in.
[dropcap]Max is geen vrolijke jongen. Vrolijke jongens ondernemen dingen. Max onderneemt niets als het niet moet. Dingen die hij ondernomen heeft, zijn vooral mislukt of in de kiem gesmoord, zoals de metalband ‘Crying in a white dress of hope’ die hij met Jimbo had opgericht. Max heeft hoofdpijn in zijn slaap en sukkelt de dag door. Zijn vrienden doen zo mogelijk nog minder; zo laat Sam zijn deur openstaan omdat hij hem anders zelf open moet doen. Kan hij lekker op de bank blijven liggen.
De scheiding van Max’ ouders en de dood van zijn broer blijken als lood op zijn schouders te rusten. Max ondergaat het leven met een stoïcijnse blik, maar ondertussen tobt en ploetert hij met de last van het verleden. Onder de landerige oppervlakte wordt de wanhoop in zijn hoofd steeds groter.[/dropcap]
[quote]’Waar De Avonden de geschiedenis is ingegaan als de vertolking van de naoorlogse jonge generatie, kan Nemen wij dan samen afscheid van de liefde hetzelfde doen voor de jonge generatie in de eenentwintigste eeuw.'[/quote]
[dropcap]Er is echter meer aan de hand dan tragische gebeurtenissen. Jimbo, Sam en Vincent hangen net als Max doelloos rond, en zij hebben geen herinneringen. Waar De Avonden de geschiedenis is ingegaan als de vertolking van de naoorlogse jonge generatie, kan Nemen wij dan samen afscheid van de liefde hetzelfde doen voor de jonge generatie in de eenentwintigste eeuw: een tijd waarin de westerse samenleving zich zo ontwikkeld heeft dat een mensenleven volkomen toevallig, doelloos en zinloos is.[/dropcap]
[dropcap]De vergelijking met De Avonden verschilt op het punt van humor: Baeten Gronda is bijtend, zuur en cynisch. Absurde scènes en opmerkingen en een verregaande relativering komen zeer frequent voor, en worden de lezer zonder omhaal in het gezicht gedrukt – beide elementen die weer sterk aan zure, cynische karakter van de humor bijdragen. Max is een haarscherp waarnemer, maar kan het tegelijkertijd niet laten telkens hard te oordelen over wat hij ziet. Zo is hij een mistroostige voice over van het verhaal. Zijn wanhoop, zijn onmacht om de dood van zijn broer te kunnen verwerken, zet Max telkens om in ruwe humor. Ook Reve schetste een mistroostig beeld met zijn humor, maar Frits van Egters was ironisch, en bovendien subtieler en minder onvriendelijk. De nieuwe eeuw vraagt blijkbaar om nieuwe, krachtiger middelen.[/dropcap]
Boekgegevens
Paul Baeten Gronda, Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Uitgeverij De Bezige Bij, ISBN 978 90 234 2992 0 (€ 15.90)
