Met Diepe gronden levert Nicolet Steemers alweer haar zevende spannende roman af. We hadden vorig jaar nog de eer om met haar te praten over haar vorige boek Wat niet deert,waarin ze de verhoudingen binnen een gezin op een intrigerende manier onder de loep neemt na een mysterieus verdwijningsgeval van één van de familieleden. Ook in Diepe gronden komen de verhoudingen onder druk te staan als iemand spoorloos verdwijnt. Steemers: ‘Wie ben je als het er echt op aankomt?’
Door Istvan Kops
Laura ontvangt na achttien jaar volstrekt onverwachts een bericht van haar Roemeense jeugdvriendin Gabi. Aanvankelijk is ze opgetogen over dit hernieuwde contact en accepteert ze haar uitnodiging om die zomer langs te komen in Roemenië. Het plan is om samen een paar dagen te wandelen in het ruige en afgelegen berggebied van de Karpaten en Gabi heeft er geen probleem mee dat een vrouw uit Laura’s vriendenkring, Martine, meekomt. De wandeling pakt echter helemaal anders uit dan verwacht als Gabi na de eerste nacht spoorloos blijkt te zijn verdwenen. Laura en Martine moeten nu op eigen houtje de bewoonde wereld zien te bereiken, maar raken de weg kwijt in de wildernis.
Waarom heb je voor Roemenië gekozen als setting voor het verhaal?
‘Ik ben daar vroeger vaak geweest om te wandelen toen het land nog achter het IJzeren Gordijn zat. De concrete aanleiding voor het verhaal was echter een uitzending van het tv-programma Spoorloos, over een jongen die in de jaren negentig vanuit Roemenië was geadopteerd. Die jongen had altijd gedacht dat hij door zijn ouders vrijwillig was afgestaan en dat bleek niet zo te zijn. Het land had indertijd kindertehuizen, waar ouders hun kinderen konden bezoeken als ze financieel niet meer voor hen konden zorgen. Vaak waren die tehuizen op grote afstand van hun woonplaats, waardoor een regelmatig bezoek lastig was. Als de ouders dan te lang niet meer op bezoek waren geweest, werden de kinderen soms van hen afgenomen en verkocht aan mensen die een kind wilden adopteren. Dat was niet ongebruikelijk onder het regime van de toenmalige president Ceausescu.’
Jouw vorige boek speelde zich bijna helemaal af in de Achterhoek in een landelijk gebied. Het verhaal van Diepe gronden vindt plaats ver buiten de bewoonde wereld. In hoeverre was dat een geplande keuze?
‘Ik houd van verhalen die zich op geïsoleerde plekken afspelen, want dan zijn de personages veel meer tot elkaar veroordeeld. Daarnaast denken we vaak dat we behoorlijk zelfredzaam zijn, maar wat zijn we waard als alle technologie waar we zo vaak gebruik van maken uitvalt? Toen ik een survivalboek las, kwam ik informatie tegen die volstrekt nieuw voor me was. Hoe kun je bijvoorbeeld zonder kompas in een wildernis navigeren, hoe weet je welke planten eetbaar zijn en hoe verzorg je een wond? De hoofdpersoon Laura denkt dat ze heel zelfstandig is, maar uiteindelijk is ze geheel afhankelijk van Martine.’
Hoe roep je zo’n landschap tot leven voor de lezer?
‘Ik put vooral uit mijn eigen herinneringen. Ik wilde een gevoel van beklemming oproepen dat je kunt ervaren als je afgesneden raakt van de rest van de wereld en het allemaal niet meer weet. Ik ben zelf ooit de weg kwijtgeraakt tijdens een wandeling in Roemenië en ik kwam op een gegeven moment in een zigeunerkamp terecht. Mijn eerste reactie was er vooral één van schrik, maar de mensen bleken enorm hartelijk en wezen me de juiste kant op. Die schrik wees me ook op mijn bevooroordeeldheid tegenover mensen die buiten de samenleving staan.’
Wat heb je zelf met wandeltochten?
‘Ik vond het vroeger altijd heerlijk om zomaar op pad te gaan en te zien waar ik uitkwam. Nu ik wat ouder ben wandel ik nog steeds wel veel, maar het heeft niet meer het avontuurlijke karakter van vroeger. Twintig kilometer op een dag lukt me nog wel, maar ik blijf tegenwoordig liever wat dichter bij huis. Gelukkig woon ik in de Achterhoek waar ik veel natuur om me heen heb. Ik moet er niet aan denken om ooit naar de Randstad te moeten verhuizen.’
In jouw boeken draagt bijna iedereen wel een duister geheim met zich mee. Wat trekt jou daarin aan?
‘Ik geloof zelf niet zo in alleen maar goed en kwaad. We zijn allemaal in staat om slechte dingen te doen als we in bepaalde omstandigheden terechtkomen. Ik zou zelf nooit een boek kunnen schrijven over een psychopaat die door een held achterna wordt gezeten. Dat is voor mij volslagen oninteressant. Ik ben benieuwd naar de vraag hoe je wordt wie je bent en wat daarvoor nodig is geweest. In Diepe gronden heb ik vooral willen verkennen wie je bent als het er echt op aankomt. Ik vraag me dat ook regelmatig over mezelf af. Daarnaast vind ik het interessant om totaal verschillende karakters tegenover elkaar te zetten die verschillend op eenzelfde situatie reageren. In alle personages stop ik een deel van mezelf.’
Hoe werkt het schrijfproces bij jou?
‘Meestal gebeurt het zo dat wanneer ik buiten ben er allerlei ideeën aan komen waaien. Het schrijven zelf is echter bij mij gewoon een kwestie van discipline. Ik reserveer er tijd voor en ga dan gewoon zitten schrijven. Aan het einde van de dag zie ik dan wel wat ik weggooi en wat kan blijven. De ideeën heb ik meestal in mijn hoofd zitten, maar ik moet er ook bij kunnen en dat lukt me alleen als ik achter mijn computer ga zitten. Ik wil niet alleen een dwaalspoor voor de hoofdpersonen uitzetten, maar ook voor de lezer.’
Nicolet Steemers, Diepe gronden, Uitgeverij Volt, 288 pagina’s (€23,99)
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
