Fabiënne groeit als meisje op in een pleeggezin. Ze krijgt een fout vriendje, Leon, en van hem wordt ze op haar zeventiende zwanger. Haar eigen pleegouders dwingen haar om haar kindje af te staan. ‘Dat roept heftige emoties op,’ vertelt Alex van Galen. ‘Natuurlijk begrijpt Fabiënne zelf ook dat het de beste beslissing is, maar het is wel haar kind.’
Het wegnemen van een baby bij de moeder slaat een niet te dichten wond bij beiden. ‘Dat heet de “primal wound”. Het kind herstelt daar nooit meer van en hoe goed de bedoelingen van de pleegouders ook zijn, zo’n kind krijgt vaker last van ADD en depressies, en het gebruikt vaker drugs. Hoe mooi het ook is dat een kind via een pleeggezin naar een mooie toekomst kan groeien, dit probleem blijft helaas onderbelicht.’
Van Galen maakte een trailer voor het boek. Wie is je echte moeder, je biologische moeder of de vrouw die je jarenlang heeft opgevoed? Veel kinderen weten het niet. ‘De rol van alle vier de ouders en pleegouders is ook telkens anders. Voor allemaal is het een verwarrende situatie.’
‘In het boek koos ik voor het perspectief van Fabiënne omdat dat me het meest dramatisch leek: een vrouw die zelf in een pleeggezin opgroeide en nu moeder is van een kind dat ze moest afstaan. Ook al heb ik zoiets niet zelf meegemaakt, ik kan me emotioneel in die plek inleven. Ik zoek naar gemeenschappelijke gronden en gevoelens, omdat het vaak om universele emoties gaat. Iedereen denkt van zijn of haar beslissingen namelijk dat het de best mogelijke beslissingen zijn. Mijn vorige roman ‘Süskind’ ging over het hoofd van de Hollandse Schouwburg in Amsterdam, Walter Süskind. Hij was verantwoordelijk de transporten van joden en wilde tegelijkertijd proberen zoveel mogelijk mensen te redden van de ondergang. Ook dat gaat over die emoties, over het nemen van de best mogelijke beslissingen.’
Alex van Galen maakte het zich niet gemakkelijk: het gevaar van een te emotioneel verhaal ligt op de loer en een schrijver kan snel in clichés vervallen. ‘Een paar jaar geleden las ik ‘Leven en lot’ van Vasili Grossman. Ook hij beschreef heel heftige dingen, maar deed dat op een ongelofelijk sobere manier. Zijn stijl is pregnant doordat hij alleen beschrijft wat er feitelijk gebeurt en doordat hij emoties in de tekst volledig weglaat. Dat sobere schrijven heb ik ook toegepast in ‘Ideale ouders’.’
Omdat het boek een thriller zou zijn, moest er ook fysiek gevaar dreigen. De climax van ‘Ideale ouders’ vindt plaats in een huis in de Biesbosch, een plek die Van Galen met reden koos. ‘Tijdens een boottocht door de Biesbosch ontdekte ik een huis op een eilandje waar geen auto kon komen. Dat vond ik spannend en inspirerend. Je wil daar niet met een psychopaat opgesloten zitten.’ Tegen dit decor vechten in de climax van ‘Ideale ouders’ vier volwassen mensen om het lot van een kind – en om hun eigen lot.
Alex van Galen, Ideale ouders, Uitgeverij A.W. Bruna, ISBN 978 94 005 0097 6 (€ 18,95)
