‘De ouders zitten bij elkaar. Ze hebben zojuist het nieuws vernomen: een busongeluk. Iedereen staat onder geweldige spanning, en hoopt dat het niet zijn of haar kind is. Maar daarmee wens je eigenlijk iemand anders’ kind dood. De een gaat ijsberen, de ander zondert zich af op het toilet om hard te huilen. Maar er staat ook iemand op die koffie gaat zetten, en vervolgens vraagt of ze nu ook voor die koffie moeten betalen. Op zo’n moment reageer je heel onvoorspelbaar.’
De kantine is het centrale uitgangspunt van De gelukkigen. Vanuit daar zet Entius lijnen uiteen, naar verleden en toekomst. Een aantal personages leende zich meer voor hoofdstukken aan het begin van De gelukkigen, over de jeugdjaren van een groepje vrienden uit Broekmeer; andere personages leenden zich bij uitstek voor hoofdstukken die zich afspelen ná die gewraakte avond in de Broekmeerse voetbalkantine.
Broekmeer bestaat niet, en de naam van de nabijgelegen stad blijft een initiaal: D.. De personages ontbreekt het bovendien aan een streekgebonden dialect en mentaliteit. Zoals Broekmeer elk dorp zou kunnen zijn, kunnen ook de personages iedereen zijn. ‘Het zijn onzekere mensen, zoals iedereen onzeker is. Is dit mijn plaats? Ben ik hier wel gelukkig? Pas ik wel in deze groep? Iedereen voelt zich een buitenstaander tussen andere mensen, die dat ook van zichzelf voelen. Ze hebben angsten. Ze worstelen op een manier zoals iedereen worstelt met het alledaagse leven.’
Zo schetst Entius trefzeker een aantal geloofwaardige personages, die, naar het verleden of de toekomst, allemaal hun oorsprong hebben in die ene dramatische avond in de voetbalkantine. Met kleine handgebaren maakt ze de ondraaglijke spanning van het ongeluk voelbaar. In één gezin zal het helemaal misgaan, de anderen blijven het leed bespaard. ‘Want zo is het leven.’
Yolanda Entius, De gelukkigen, Uitgeverij Querido, ISBN 978 90 214 3812 2 (€ 18,95)
INTERVIEW – De gelukkigen
