15 minuten is een liefdesverhaal met een addertje onder het gras, met even herkenbare als absurde personages. Je zou het een satire op de reclamewereld kunnen noemen, maar dat is het misschien ook weer niet. Geen hoogdravende literairiteiten, maar ook geen chicklit.
Aan wat voor genre moeten we denken?
‘Géén clicklit! Ik ben niet aan het werk gegaan met een bepaald genre of voorbeeld in mijn hoofd. Wel hoop ik dat ik een eigen stijl heb ontwikkeld. Ik probeer licht en ritmisch te schrijven zonder clichémetaforen, ook als het om zware onderwerpen gaat. En niet zonder reden voor een grap te gaan. Daarbij had ik trouwens een uitspraak van Giphart in mijn achterhoofd: ‘Humor is een serieuze zaak’. Een waarheid als een koe, want als een boek grappig is, is het onderwerp dat niet per definitie ook. Met humor bereik je voor mijn gevoel vaak meer dan met topzware passages waarin er filosofen en politiek bijgehaald worden.’
Zullen bekenden van jou zich herkennen in het boek of is het pure fictie?
‘Pure fictie; geen enkel karakter is op iemand in mijn omgeving gebaseerd. Wel denk ik dat het gedrag van de karakters herkenbaar kan zijn. De fascinatie voor roem van hoofdpersoon Alex, bijvoorbeeld. Het enige wat ik uit de werkelijkheid gehaald heb, is iemand die fotokunst maakt met mosselen en garnalen. Dat vond ik zo idioot dat ik het nooit meer vergeten ben.’
Ging het schrijven van een eerste boek je makkelijk af?
‘Ja, eigenlijk wel. Ik heb er een krap jaar over gedaan, tussen de bedrijven door. Ik werk freelance, dus ik kon mezelf regelmatig een aantal dagen of een week vrijmaken om verder te werken. Maar ik gebruikte ook loze uurtjes op de bank en op terrassen. Mijn laptop is echt een trouwe vriend geworden. Toen ik eenmaal de opbouw van het verhaal bedacht had, ging het eigenlijk best voortvarend.’
Wat lees je zelf het liefst?
‘Ik heb een enorme voorliefde ontwikkeld voor Truman Capote. Zijn onderwerpkeuze is bijzonder en zijn karakters sluit je meteen in je hart – behalve dan die moordenaars in In Cold Blood. Zijn stijl verdient een standbeeld: het danst, doet je glimlachen en ontroert tegelijkertijd. Daarnaast is High Fidelity van Nick Hornby een van mijn favorieten. Het afgelopen jaar heb ik genoten van Extremely Loud & Incredibly Close van Jonathan Safran Foer en natuurlijk van Joe Speedboot. Er zou een speciale Tommy Wieringa-prijs moeten komen voor Schrijvers Die Naast Bijna Iedere Prijs Grijpen Maar Ze Zo Ontzettend Verdienen.’
Maaike Schutte, 15 minuten, Uitgeverij 521, ISBN 978 90 499 7043 7 (€ 17,90)
