Odette, Clarice en Barbara Jean werden vriendinnen in de zomer van 1967, toen ze zeventien waren. Odette en Clarice gaan langs bij Barbara Jean op de avond van haar moeders begrafenis. Daar treffen ze niet alleen Barbara Jean zelf, maar ook haar zogenaamde stiefvader Vondell, die dronken is. Odette is vastbesloten wat aan de situatie te doen.
Odette zei: ‘Och, meneer, zeg alstublieft dat ze mee mag. Als we zonder haar thuiskomen, stuurt mijn moeder ons samen met mijn vader terug om haar te halen en ik heb er zo’n hekel aan om achter in een politieauto door de stad te rijden. Het is zó gênant.’
‘Zit jouw vader dan bij de politie?’
‘Ja, in Louisville,’ zei Odette.
Clarice’ mond zakte open toen ze Odette zo overtuigend hoorde liegen.
Vondell dacht even na en veranderde toen van gedachten. Hij kwam wankelend overeind en ging achter Barbara Jeans stoel staan. Hij boog zich over haar heen, legde zijn grote handen rond haar bovenarmen en liet zijn kin op haar hoofd rusten. Hij zei: ‘Het is echt niet nodig dat je vader helemaal hierheen komt. Maar kom niet al te laat thuis, goed, meisje? Anders word ik ongerust.’
Hij bleef een poosje zo staan, met zijn handen rond Barbara Jeans armen, een beetje heen en weer zwaaiend, terwijl zij strak voor zich uit keek. Toen zei ze ‘Ik moet me omkleden’, en ze bevrijdde zich met een zijdelingse beweging uit zijn greep en liep naar haar kamer. Vondell verloor bijna zijn evenwicht en hield zich aan de rugleuning van de stoel vast om te voorkomen dat hij zou vallen. Hij richtte zich op, zei: ‘Neem me niet kwalijk, dames. Ik mot pissen,’ en liep met onzekere stappen weg.
Toen ze alleen waren, zei Clarice: ‘Waarom doe je dit? We hadden allang weg kunnen zijn.’
‘We kunnen haar niet bij die kerel achterlaten.’
‘Waarom niet? Ze woont hier.’
‘Dat weet ik, maar ik laat haar niet bij die griezel achter op de dag dat ze haar moeder heeft begraven.’
Het had geen zin om tegen Odette in te gaan als die een besluit had genomen, dus zei Clarice verder niets. Het was duidelijk dat Odette tot adoptie had besloten op het moment dat ze het eenzame meisje had gezien.
*
De drie gingen zwijgend op weg. Na een poosje zei Barbara Jean: ‘Ik vind het heel aardig van jullie dat jullie me uit dat huis hebben gehaald, echt waar, maar jullie hoeven me nergens mee naartoe te nemen, hoor. Ik kan wel gewoon een eindje gaan lopen. Over een paar uur slaapt Vondell zo vast dat ik naar huis kan gaan.’ En tegen Odette zei ze: ‘Wil je je moeder voor de kip bedanken? Dat was erg aardig van haar.’
Odette gaf Barbara Jean een arm en zei: ‘Als je wilt lopen, kun je net zo goed samen met ons lopen. Kom maar mee, dan kun je kennismaken met het slachtoffer dat Clarice’ vriend vandaag voor me heeft opgeduikeld om mij bezig te houden terwijl hij probeert haar te verleiden.’
‘Odette!’ riep Clarice.
‘Wat? Speel alsjeblieft niet de vermoorde onschuld.’ Odette trok Barbara Jean mee in de richting van Earl’s All-You-Can-Eat. ‘O, en Barbara Jean, wat je ook doet, eet geen hap van die kip van mijn moeder.’
Boekgegevens
Edward Kelsey Moore, Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist), Uitgeverij De Fontein, ISBN 978 90 325 1348 1 (€ 18,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2013
Dit boek heb ik net gelezen. Schitterend. Onderkoelde humor, diepe tragiek en heerlijke nuchterheid, allemaal samen in één boek. Prachtig! Kan het echt iedereen aanraden die op zoek is naar een boek met waarheden, met diepte en met oprechtheid.