Rob Schouten stelde in de Vrij Nederland van begin dit jaar in een kritisch, wat somber gesteld stuk over de stand van de Nederlandse poëzie dat je aan de hand van de debuten de poëzie kan temperaturen. De vier meest opzienbarende van die debuten stonden tijdens de uitreiking van de C. Buddingh’-Prijs op Poetry International in het middelpunt van de aandacht.
Gekleed in een zonnige zomerjurk kondigde presentatrice Marjolein Heemstra in alfabetische volgorde de vier genomineerden aan, waarop steeds een kort filmpje met een interview en een voordracht volgde. Die genomineerden waren Hanneke van Eijken met Papieren veulens, Josse Kok met Ik heb geslacht, Maarten van der Graaff met Vluchtautogedichten en Hannah van Wieringen Hier kijken we naar.
De presentatie was met enige hilariteit omkleed. De filmpjes, die een goed beeld gaven van de dichters en hun werk, waren geestig gemonteerd. Zo speelde de kat van Van der Graaff de rol van een diva, bij Kok werd een vrij extatische uitgaansfoto in beeld gebracht. Ook zorgden de korte vragen van Van Heemstra voor vrolijke consternatie, aangezien ze niet bij de microfoon gesteld werden en voor de achterste rijen onverstaanbaar waren. Het maakte de avond niet minder en deed niet af aan de sterke en leuke presentatie.
Hanna van Wieringen, Josse Kok en Hanneke van Eijken
De poëzie van de genomineerden verschilt sterk van elkaar. Josse Koks gedichten zijn sterk metrisch, rijmend en anekdotisch van aard, Hannah van Wieringens gedichten bulken van de beelden, die van Hanneke van Eijken zijn helder en beeldend, en Maarten van der Graaffs poëzie is experimenteel en ironisch. Wie deze diversiteit als prototypisch ziet voor de nieuwe aanwas, ziet een veelkleurige groep debutanten de gelederen van gepubliceerde dichters betreden. Voor de jury was het dan ook geen gemakkelijke klus. Dichter des Vaderlands, Anne Vegter, vertelde dat, alhoewel de kwaliteit van de overigens teruggelopen hoeveelheid debuten minder hoog was, er uit twaalf favorieten met moeite vier werden gekozen.
Maarten van der Graaff
Uit die vier is het omwille van zijn experimentele aard dat van der Graaff wint. Het juryrapport stelt dat zijn debuutbundel hem een uiterst beweeglijk en vindingrijk dichter maakt: ‘De jury was onder de indruk van de spankracht van Van der Graaffs gedichten, qua compositie, woordenschat en thematiek. Met Vluchtautogedichten geeft hij blijk van een groot poëtisch en meta-poëtisch zelfbewustzijn.’
Foto’s: © Rob Tak / Poetry International
