Het mooie aan een sterke korte roman is dat er veel ruimte overblijft voor suggestie. Hannah van Wieringen heeft zo’n boek geschreven.
De kermis van Gravezuid is geschreven in een dromerig proza. Vanaf de eerste zin: ‘In zijn zwemgoed stond de kleine jongen donkere plekken op het warme asfalt te lekken.’ is de zomerhitte voelbaar. Een jongen zwemt, twee mannen bouwen een steiger op met een aankondiging van de kermis.’
[quote]‘Als je je armen uitstrekte raakte je bijna de uiteinden van het dorp.’[/quote]
De lichamelijke acties die Van Wieringen beschrijft, geven de scènes loomte en ontspanning. De zomer trekt mensen hun pantser af. Ze wanen zich gezellig, vrij. Misschien zelfs trots. ‘God created the earth, but the Dutch created Holland.’ Dat gevoel.
Toch overheerst hun provinciaalse, dorpse mentaliteit. ‘Als je je armen uitstrekte raakte je bijna de uiteinden van het dorp.’ Van Wieringen voert er haar personages op in een verstikkende atmosfeer. Het opmerkelijke is, dat de dorpsbewoners zich niet van die atmosfeer bewust lijken. Ze vieren gewoon hun zomer. Ze hebben kermis. Ze redden zich wel.
Boekgegevens
Hannah van Wieringen, De kermis van Gravezuid, Uitgeverij De Harmonie, ISBN 978 90 76 6850 0 (€ 16,90)
