Dertig jaar geleden debuteerde Bart Moeyaert met Duet met valse noten. Zo’n 35 boeken later is hij niet meer weg te denken uit de literatuurwereld. Speciaal voor Boekenkrant.com interviewden we de Vlaming over zijn eigenzinnige oeuvre.
Moeyaert heeft het druk: de voorbije maand lanceerde hij Jij en ik en alle kinderen (een bundeling van al zijn kinderverhalen), ging hij op lezingenreis, zat hij op de Boekenbeurs in Antwerpen, hernam hij de muzikale vertelling Iemands lief en ging hij op tournee met Wie klopt daar?. Bovendien heeft Moeyaert een box in de Antwerpse bibliotheek Permeke waarin hij werkt, spreekuren organiseert, zijn boekenkast én dagboeken etaleert.
Je viert je dertigste schrijversverjaardag, maar speelt zelf Sinterklaas voor de lezers?
‘Ik wilde het niet navelstaarderig vieren met taart, maar wou de lezers verwennen of iets bijzonders doen voor hen. Voor het hele boekenvak kun je niet zorgen, maar wel voor je lezers. Zo laat ik ze van alle kanten meekijken, onder andere naar de dingen die mij inspireren. Voor sommigen is dat not done, maar mij kan dat niets schelen. Ik vind het heel bijzonder dat zoveel mensen mij volgen via Facebook. Op mijn pagina gaat het over boeken- en filmtips, evenementen en af en toe een primeur. Fijn dat Facebook naast mijn website kan bestaan.’
Als jonge knaap ben je in het vak gesmeten en dat was meteen raak. Talent of toeval?
‘Intussen weet ik dat er ook toeval meespeelde. Ik lag op het goeie moment op de goeie stapel bij de juiste uitgever. Daar heb ik toen nooit bij stilgestaan. Niet dat ik op een stoeltje zat te wachten tot er iets zou gebeuren, maar ik verwachtte niets. Dat ik schrijver zou worden, was wel duidelijk. Toen het eerste boek verscheen, wezen mensen mij erop dat er veel media-aandacht kwam, maar ik had geen ijkpunt, kon niets afmeten. Wat ik wel merkte, is dat de aandacht bleef duren, meer dan twee jaar lang. Het boek werd herdrukt en nogmaals besproken. Mijn leeftijd speelde mee: negentien jaar is toch wel wat. Ook daarover heb ik nooit nagedacht. Een tijdje heb ik Duet met valse noten afgezworen omdat ik het moe werd dat er altijd naar verwezen werd. Ik wou verder. Later heb ik beseft dat ik veel te danken heb aan dat boek, dat het niet alleen mijn beginpunt is, maar het heeft me ook een ongelofelijke duw gegeven, waardoor mensen het tweede en derde boek gingen lezen en mij zijn beginnen volgen.’
[quote]‘Ik schrijf de verhalen die ik wil schrijven zoals ik ze hoor, zie of voel in mijn lijf en ik doe geen concessies.’[/quote]
Hoe kijk je terug op je 30 jaar schrijversschap?
‘Ik ben trots. Vooral op het feit dat ik mijn eigen pad gevolgd heb en eigenzinnig ben doorgedaan. Omdat er altijd veel mensen zijn geweest die mij zeiden wat ik moest doen. Ik heb veel meegenomen van ideeën en tips, heb veel geleerd van collega’s, maar heb het mij altijd eigen gemaakt. Ik ben fier dat ik dat aangedurfd heb.’
Uit Jij en ik en alle kinderen blijkt dat je stijl er al snel stond. Wat is je geheim?
‘Trouw. Ik schrijf de verhalen die ik wil schrijven zoals ik ze hoor, zie of voel in mijn lijf en ik doe geen concessies. Omdat ik ervan overtuigd ben dat de lezer me wel vindt. Zo niet: dikke pech, maar je kunt geen vriendjes proberen te vinden door vrolijker, leuker of lichter te proberen schrijven.’
Wordt schrijven er makkelijker op?
‘Integendeel: het wordt moeilijker met de jaren. Je begint jezelf te kennen. Er komt iemand over je schouder kijken, er klinkt een controlerende stem. Het afgelopen jaar merk ik dat ik honger heb naar verandering omdat ik sinds een vijftal jaar behoefte heb aan input. Dat probeer ik zelfs te bruskeren door de rauwheid op te zoeken en toe te laten.’
Wat mogen we je toewensen voor de komende 30 jaren?
‘Plezier. Omdat ik dat echt probeer te zoeken. Er zijn tijden geweest dat ik geen plezier had in wat ik deed: te veel of te zwaar, maar dat heb ik nu teruggevonden en dat wil ik behouden.’
