Toen twee jaar geleden Haruki Murakami’s De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren uitkwam, ontstond er rondom de Japans-Amerikaanse auteur iets wat rustig een hype genoemd kan worden. Voor de fans, maar ook voor diegenen die eens rustig kennis willen maken met de cultheld, is er nu de verhalenbundel Mannen zonder vrouw.
Een hype rondom een schrijver kan ook averechts werken. Waar de één razend nieuwsgierig wordt van al dat gedweep, besluit een ander dan juist om maar even over te slaan. Bij Murakami spelen daarbij ook nog de exotische klank van zijn naam en de lange, raadselachtige titels van zijn boeken mee. Murakami, was dat niet die zweverige Japanner die zijn hoofpersonen laat ronddwalen in een parallelle droomwereld? Het zal mensen die zo denken verbazen dat Murakami’s nieuwste juist heel soepel en toegankelijk is geschreven, op een manier die eerder westers dan oosters aandoet. Mysterieus zijn de verhalen soms wel, maar dat zit hem meer in Murakami’s soms wat ongebreidelde fantasie en in de sfeer die hij oproept, niet in een gebrek (of teveel) aan informatie.
Mannen zonder vrouw gaat over – inderdaad – vrijgezelle mannen. Het zijn ontroerende geschiedenissen die Murakami uit de doeken doet. In het eerste verhaal, ‘Drive my car’, bijvoorbeeld, speelt de oudere acteur Kafuku de hoofdrol. Omdat hij wegens gezondheidsproblemen geen auto meer mag rijden neemt hij een chauffeur in dienst; een jonge vrouw met de naam Misaki. Misaki is geen schoonheid en ook nog eens stug en zwijgzaam, maar toch ontstaat er een bijzondere band tussen de twee. Wanneer je uiteindelijk begrijpt waarom, ben je als lezer oprecht aangedaan, zeker als je – net als de hoofdpersonen zelf – begrijpt dat ze gedoemd zijn om toch in hun eenzaamheid gevangen te blijven.
‘Yesterday’, het tweede verhaal in de bundel, is al even ontroerend als het eerste. Kitaru is aan de weet gekomen dat zijn vriendin Erika achter zijn rug om met andere mannen uitgaat, en stelt voor dat ze dat dan voortaan maar doet met zijn vriend Tanimura, die kent hij tenminste. Tanimura en Erika gaan inderdaad samen uit, maar omdat ze zich allebei generen voor de vreemde situatie, blijft het bij één keer. Pas als ze elkaar jaren later weer tegenkomen wordt duidelijk dat ze elkaar nooit hadden mogen laten lopen. Nee, Murakami is geen schrijver om bang voor te zijn. Een nieuwe Murakami-hype zou zelfs redelijk terecht zijn.
Beeld: Gasper Tringale
Boekgegevens
Haruki Murakami, Mannen zonder vrouw, vertaling: Jaques Westerhoven, Uitgeverij Atlas Contact, 288 pagina’s, ISBN 978 90 254 4660 4 (€ 19,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2016.
