Silber is het eerste boek in de nieuwe trilogie van Kerstin Gier, auteur van de razend populaire Edelsteen-trilogie.
De hond snuffelde aan mijn koffer. Voor een drugsspeurhond was het een opvallend zacht en knuffelig exemplaar, misschien een soort labrador, en ik wilde hem net tussen zijn oren kriebelen toen hij opeens zijn bovenlip optrok en een dreigend ‘Woef!’ liet horen. Vervolgens ging hij zitten en duwde zijn neus enthousiast tegen de zijkant van mijn koffer.
Ha, geweldig. Nog maar nauwelijks een half uur op Britse bodem of ik werd al verdacht van drugssmokkel. De echte smokkelaars in de rij stonden waarschijnlijk in hun vuistje te lachen, want dankzij mij konden ze straks ongehinderd met hun Zwitserse horloges of designerdrugs langs de douane wandelen. Welke douanebeambte met een beetje verstand haalde nou een vijftienjarig meisje met blonde paardenstaart uit de rij, in plaats van bjjvoorbeeld die zenuwachtig ogende vent met dat sluwe gezicht? Of die verdacht bleke jongen met warrig haar, die in het vliegtuig al in slaap gevallen was voor we bij de startbaan waren? Geen wonder dat hij vol leedvermaak grijnsde. Zijn tassen zaten waarschijnlijk propvol met illegale slaaptabletten.
Toch besloot ik mijn goede humeur niet te laten verpesten; tenslotte wachtte ons achter deze barrière een fantastisch nieuw leven, met een eigen huis waarvan we altijd al gedroomd hadden. Ik wierp mijn zusje Mia, die al achter het hek stond en ongeduldig op en neer bewoog, een geruststellende blik toe. Dit was de allerlaatste hindernis tussen ons en dat fantastische nieuwe leven. De vlucht was vlekkeloos verlopen, zonder turbulentie, zodat Mia niet hoefde over te geven, en ik had voor de verandering eens niet naast een dikke, naar bier stinkende vent gezeten, met wie ik om de armleuning moest vechten. En hoewel pap zoals gewoonlijk bij een van die goedkope luchtvaartmaatschappijen had geboekt die altijd te weinig schenen te tanken, was het vliegtuig niet in problemen geraakt toen we een paar rondjes boven Heathrow moesten vliegen voor we mochten landen. En dan was er nog die knappe, donkerharige jongen geweest, die aan de andere kant van het gangpad naast me zat en zich opvallend vaak naar me toe draaide en glimlachte. Ik had op het punt gestaan hem aan te spreken, maar deed het uiteindelijk toch maar niet, omdat hij in een voetbaltijdschrift bladerde en bij het lezen als een kind van zes zijn lippen bewoog. Diezelfde jongen staarde op dit moment trouwens nogal nieuwsgierig naar mijn koffer. Of eigenlijk staarde iedereen nieuwsgierig naar mijn koffer.
Met grote ogen keek ik de douanebeambte aan en ik zette mijn allerliefste glimlach op. ‘Alstublieft… We hebben haast. Het vliegtuig had al vertraging en we hebben een eeuwigheid bij de bagageband staan wachten. En daar buiten staat onze moeder om mij en mijn zusje af te halen. Ik zweer plechtig dat in mijn koffer alleen een heleboel vuile was zit en…’ Omdat me precies op dat moment te binnen schoot wat er verder nog in mijn bagage zat, hield ik onmiddellijk op met praten. ‘…in elk geval geen drugs,’ maakte ik mijn zin enigszins beschaamd af. Onaangedaan tilde de douanebeambte de koffer op een tafel. Een collega opende de rits en klapte het deksel open. Meteen werd alle omstanders duidelijk wat de hond had geroken. Om heel eerlijk te zijn… daar had je dus echt geen gevoelige hondenneus voor nodig.
‘Wat in vredesnaam…?’ vroeg de douanebeambte, en zijn collega kneep zijn neus dicht terwijl hij met zijn vingertoppen een voor een vuile kledingstukken aan de kant gooide. Voor de toeschouwers leek het ongetwijfeld of het mijn kleren waren die een uur in de wind stonken.
‘Kaas uit biosfeerreservaat Entlebuch,’ legde ik uit, terwijl mijn gezicht inmiddels vermoedelijk dezelfde kleur had aangenomen als de wijnrode bh die de man net in zijn hand hield.
Boekgegevens
Kerstin Gier, Silber. Het eerste boek der dromen, Blossom Books, ISBN 978 90 206 7917 5 (€ 15,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie december 2013.
