Een trap tegen de heilige huisjes van de huidige maatschappij, met al haar regels waar vrouwen ogenschijnlijk aan moeten voldoen. Het vormt de basis van de roman De Supperclub van debutant Lara Williams.
Door Saraï van Well
Roberta is negenentwintig jaar en leidt een onopvallend leven. Ze is niet blij met haar baan bij een modewebsite, maar te onzeker om iets te doen met haar passie voor koken. Tot ze de ietwat tegendraadse Stevie ontmoet. Een gezellige flapuit die haar eigen weg volgt. Samen richten ze de Supperclub op, een geheim genootschap voor vrouwen die hongeren naar meer. Vrouwen die genoeg hebben van waardeloze mannen, waardeloze seks en de van hen verwachte dienstbaarheid. Ze komen samen, dansen, drinken en gaan op zoek naar hun eigen vrijheid.
Schrijfster Lara Williams, die met De Supperclub de Not the Booker Prize 2019 won, zet een vlijmscherpe subversieve coming-of-age-roman neer. Een relaas dat schuurt tegen de genregrenzen van de literatuur door de detailrijke schrijfstijl van de schrijfster. Met haar beeldende pen vormt ze alledaagse futiliteiten om tot mateloos interessante ensceneringen. ‘Ik had altijd gevonden dat het allerlekkerste eten in de kern ook altijd iets weerzinwekkends had. Dat door het groteske ervan een perverse aantrekkingskracht ontstaat. Mijn lievelingsgerechten hadden vaak een bepaalde papperige, zompige structuur.’ Het zijn deze omschrijvingen die het ietwat chaotische verhaal tot leven brengen.
Williams laat het verhaal van Roberta ontvouwen met meerdere flashbacks. We volgen een chronologische lijn waarin het hoofdpersonage en haar vriendinnen de Supperclub opzetten, dat wordt geflankeerd door verhalen over Roberta’s jeugd, haar studietijd en brieven van haar vader die nooit echt aanwezig is geweest in haar leven.
Hoewel deze manier van schrijven ervoor zorgt dat je dicht bij het personage komt en je vanuit een vogelperspectief mee wordt genomen in haar leven, schept het ook enige onduidelijkheid in het verhaal. Zo chaotisch als de zoektocht van Roberta is, zo warrig voelt de verhaalvertelling in meerdere hoofdstukken. Vooral halverwege De Supperclub wordt er veel van de hoofdverhaallijn afgeweken en krijgen enigszins onbelangrijke details de overhand, waardoor het verhaal op sommige momenten niet meer te volgen is. Desalniettemin doet dit niet al te veel afbreuk aan het verhaal. Williams zet een modern verhaal neer dat floreert door haar krachtige kijk op de onderdrukking van vrouwen door dominante mannen. Onderwerpen als ‘losbandigheid’ en ‘seksuele vrijheid’ worden met krachtige doch onderbouwde argumenten ten tonele gebracht en heilige huisjes als ‘monogamie’ en ‘maatschappelijke normen en waarden’ met een ferme trap omvergeworpen in de zoektocht naar Roberta’s ware ik. ‘Ik had het gevoel dat ik werkelijk bestond in de ruimte en op het moment dat mij was toebedeeld: dat ik niet op iemands tenen stond. Dat ik bestond omdat ik dat nu eenmaal moest. Omdat ik geen andere keus had.’
De Supperclub boeit niet alleen van de eerste tot de laatste pagina door de pakkende verhaallijn en de innerlijke strijd die het hoofdpersonage voert in haar zoektocht, maar ook door de kleurrijke bijpersonages. Hoewel deze hier en daar wat grotesk worden neergezet met de stereotyperende kenmerken van millennials, de sneeuwvlokgeneratie die alles niet zo serieus neemt, zijn het de bijpersonages die het verhaal de nodige lading geven om het interessant te houden. Dit in combinatie met de opbouwende spanning, die wordt gecreëerd doordat de vrouwen zich steeds vrijer voelen en zich daardoor ook roekelozer gedragen. Zo deinzen ze niet weg voor risicovol gedrag zoals inbreken. Het zorgt voor een mateloos interessant en prikkelend verhaal. De Supperclub is een sprankelende debuutroman die neigt naar de literaire kant door de schrijfstijl van de auteur, die overtuigt door de verhaalinsteek, maar vooral pakt door het krachtige relaas voor de vrijheid van de vrouw. Een boek voor de moderne vrouw die net dat steuntje in de rug nodig heeft om haar eigen pad te belopen.
Boekgegevens
Lara Williams, De Supperclub, Uitgeverij Ambo|Anthos, 336 pagina’s (€ 23,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2020.
