Volledig opnieuw beginnen, alle schepen achter je verbranden en het enige wat je doet is je ene voet voor de andere zetten. Dwars door alle soorten weer en verschillende landschappen heen loop je een eeuwenoud pad. In het boek Het zoutpad laat een echtpaar van middelbare leeftijd na veel tegenslag alles achter om het South West Coastal Path te wandelen.
Door Pauline Pater
De omslag van Het zoutpad doet geloven dat dit niet zomaar een boek is. Je valt gelijk in een kritieke situatie waarin Raynor en haar man alles kwijtraken wegens een lening die zij hebben afgegeven aan een ‘vriend’. Hun huis, spullen en woonplaats worden van hen afgenomen. Ten einde raad besluiten ze om het South West Coastal Path te gaan lopen in het zuiden van Engeland. Het begin van het boek is veelbelovend. Raynor rouwt om alles wat ze verliezen en als lezer krijg je deze ervaring mee doordat ze haar precieze gedachten en gevoelens deelt.
Het verhaal heeft een opbouw die ervoor zorgt dat je wacht tot er iets allesomvattends gebeurt. Toch gebeurt dit niet. Het mooie aan het boek is dat de helende kracht van de natuur wordt meegenomen. Je krijgt een indruk van wat wandelen in de buitenlucht met het fysieke gestel van de mens kan doen. Je wordt meegenomen langs de kust van Engeland onder allerlei weersomstandigheden. Heel af en toe krijg je een stukje te zien van de emoties die Raynor en haar man ervaren.
‘Zijn lichaam bracht de lucht naast mij in beweging, mijn huid voelde zijn vorm in de invallende duisternis. “Zullen we gaan zwemmen?” Het diepe water was koud, hier en daar hing nog warmte van de dag. Drijvend in het donker kwam Moth terecht tussen de zacht bewegende grijze lijfjes die bijna zonder geluid om hem heen dobberden. De maan lichtte op hun witte koppen, die ze af en toe naar hem toe keerden, niet verstoord maar nieuwsgierig. We hingen gewichtloos in het water terwijl alles van ons wegdreef en verloren was. Er was alleen nog het water, de maan en de murmelende vormen die de zee met ons deelden. De meeuwen vervielen in een donkerblauw ritme, toen de kille vochtigheid van de avond eindelijk de tent in dreef. Het zal nooit voorbij zijn; wij zullen nooit voorbij zijn.’
Met z’n tweeën maanden achtereen wandelen moet wel veel intense gesprekken opleveren. Helemaal als je weet dat je echtgenoot nog maar een paar jaar te leven heeft en je in de maanden daarvoor alles wat houvast geeft, bent kwijtgeraakt. Toch krijg je de dialoog tussen Raynor en haar man niet mee. Het boek blijft op de oppervlakte. Als lezer hoop je steeds op een goede afloop, maar het is een waargebeurd verhaal en het blijft deels een open einde.
Of dit boek een aanrader is? Het ligt eraan wat je zoekt. Wil je een boek dat rust geeft, je meeneemt in de natuur en je laat inzien hoeveel effect een 1.014 km lange tocht op een persoon heeft? Lees dan dit boek! Ben je op zoek naar een verhaal met wat meer gebeurtenissen en boeiende dialogen, kies dan voor een ander. Het zoutpad leest ontspannend en makkelijk weg door de beeldende manier van schrijven en is heerlijk voor bij de open haard tijdens een koude winteravond.
Boekgegevens
Raynor Winn, Het zoutpad, vertaling: Annemie de Vries, Uitgeverij Balans, 320 pagina’s (€ 10,00)
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
