Ben je ooit wel eens verliefd geworden op iemand die je een gratis stukje taart gaf bij je koffie, om er vervolgens achter te komen dat de koffie net zoveel kost als een lunch bij de McDonalds? Of is alleen mij dit overkomen? Dat ervaarde ik in ieder geval als het toppunt van verraad. Misschien niet helemaal op hetzelfde niveau behandelt Jennifer Saint in haar debuutroman Ariadne het thema verraad op meeslepende wijze.
Door Oglaya Doua
Als prinses van Kreta en dochter van de machtige koning Minos, groeit Ariadne op met het angstaanjagende geluid van het schrapende hoefgetrappel van de Minotaurus, die in het labyrint onder het gouden paleis van Knossos gevangen wordt gehouden. De Minotaurus – half mens, half stier, en broer van Ariadne en haar zus Phaedra – eist elk jaar bloed. Wanneer Theseus, prins van Athene, op Kreta arriveert als offer aan het monster, wordt Ariadne verliefd op hem. Ze besluit om hem te helpen en daarmee haar familie en land te verraden. Maar dan wordt ze zelf verraden.
Als je de mythe kent, dan weet je dat Ariadne wordt achtergelaten door Theseus op het eiland Naxos. Tot zover mijn kennis van de mythe, waardoor ik me wel afvroeg wat er in die andere driehonderd pagina’s verteld kon worden. Maar Saint laat hier heel slim ook het perspectief van Phaedra zien, waardoor het verhaal meer diepgang krijgt en de feministische touch tot z’n recht komt. Niet alleen bespreekt Saint de onrechtvaardigheid dat vrouwen zo vaak de prijs betalen voor de daden van de mannen om hen heen, maar ze laat ook zien dat er kracht schuilt in een ondergeschikte rol. Het hoofdstuk waarin Phaedra de val van Icarus meemaakt, is een van de mooiste voorbeelden waarin die kracht getoond wordt: ‘Ik had medelijden met hem omdat hij zo dicht bij de muil van het monster opgroeide, maar zonder mijn privileges als prinses; het voorrecht, daar kwam het op neer, om dit vervloekte eiland op een dag te verlaten, al was het maar aan de arm van een echtgenoot die mijn vader voor me zou uitkiezen.’
Ondanks dat het verhaal langzaam op gang komt en dat ik Ariadne wel heel zielig vond in het begin (zieliger dan hoe ik me voelde bij de dure koffie), maakt Ariadne wel een mooie ontwikkeling door. Saint beschrijft de personages respectvol en als mensen van vlees en bloed waardoor je helemaal opgaat in het verhaal. De valkuil bij een hervertelling van een mythe ligt vaak in een overdreven setting. Maar Saint weet je als lezer erbij te houden en het verhaal zo te vertellen dat je het van intens dichtbij beleeft. Dat is knap, zeker voor een debuutroman. Inderdaad, zoals de achterkant van het boek zegt: deze mag je niet missen als je van mythologie houdt.
Jennifer Saint, Ariadne, vertaling: Saskia Peterzon-Kotte, Uitgeverij Orlando, 352 pagina’s (€ 24,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
