De nieuwe roman van Sally Rooney gaat over vier mensen die elkaar liefhebben en elkaar pijn doen. Het gaat over seks, over vriendschap en over de wereld waarin zij leven. Het is een universeel verhaal dat zich afspeelt in Dublin en in een klein stadje aan de Ierse westkust, over de vage grens tussen alleen-zijn en eenzaam zijn, en over hoe je je leven kan delen met anderen.
Een vrouw zat in een hotelbar naar de deur te kijken. Ze zag er netjes uit: witte blouse, blond haar achter haar oren. Ze keek op het schermpje van haar telefoon, dat een berichtenapp liet zien, en toen weer naar de deur. Het was eind maart, het was stil in de bar en buiten, boven de Atlantische Oceaan, begon de zon onder te gaan. Het was vier over zeven, toen vijf over, toen zes. Even inspecteerde ze zonder waarneembare belangstelling haar nagels. Om acht over zeven kwam er een man binnen. Hij was tenger en had donker haar en een smal gezicht. Hij keek om zich heen naar de gezichten van de andere gasten en richtte zijn blik toen op zijn telefoon. De vrouw bij het raam zag hem wel, maar deed geen moeite om zijn aandacht te trekken, ze keek alleen. Ze leken ongeveer even oud, eind twintig, begin dertig. Ze liet hem gewoon staan totdat hij haar zag en naar haar toe kwam.
Ben jij Alice? vroeg hij.
Klopt, antwoordde ze.
Ik ben Felix. Sorry dat ik zo laat ben.
Geeft niet, zei ze vriendelijk. Hij vroeg wat ze wilde drinken en liep naar de bar om te bestellen. De serveerster vroeg hoe het met hem ging en hij antwoordde: Goed, en met jou? Hij bestelde een wodka-tonic en een bier. Hij nam het flesje tonic niet mee naar het tafeltje, maar leegde het met een snelle, geroutineerde polsbeweging in het glas. De vrouw aan het tafeltje trommelde met haar vingers op een bierviltje en wachtte. Haar houding was na de binnenkomst van de man alerter en levendiger geworden.
Ze keek nu naar de zonsondergang alsof die haar interesseerde, al had ze er eerder geen aandacht aan besteed. Toen de man terugkwam en de glazen neerzette, gutste er een druppel bier over de rand en ze volgde de snelle afdaling langs de zijkant van het glas.
Je schreef dat je hier pas was komen wonen, zei hij. Toch?
Ze knikte, nam een slokje, likte haar bovenlip af.
Waarom? vroeg hij.
Hoe bedoel je?
Ik bedoel, er verhuizen hier niet vaak mensen naartoe. Hiervandaan verhuizen ligt meer voor de hand. Je bent hier niet voor je werk, toch?
O. Nee, niet echt.
De vluchtige blik die ze wisselden leek te bevestigen dat hij meer uitleg verwachtte. Haar gezichtsuitdrukking veranderde snel, alsof ze een besluit moest nemen, en toen glimlachte ze bijna samenzweerderig.
Ik wilde hoe dan ook verhuizen, zei ze, en toen hoorde ik over een huis hier vlak buiten het dorp – een vriend van me kent de eigenaars. Die proberen het blijkbaar al een hele tijd te verkopen en ten slotte zijn ze maar iemand gaan zoeken die er zolang wil wonen. Het leek me wel fijn om aan zee te wonen. Eigenlijk was het een beetje impulsief. Maar dat is dus het hele verhaal, meer redenen waren er niet.
Sally Rooney, Prachtige wereld, waar ben je, Uitgeverij Ambo Anthos, 384 pagina's (€ 24,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
