Het is 5 januari en in Jönköping wordt het jaarlijkse ondernemersfeest gehouden. Topadvocaat Niklas Bromander en zijn vrouw Isabelle behoren tot de gasten. Niet veel later wordt Niklas dood aantroffen in een garage in het centrum van de stad en is Bromanders oudste dochter spoorloos verdwenen.
Isabelle Bromander stond voor een van de grote ramen die uitzicht boden op het Hamnkanaal. De schemering daalde neer over Jönköping. Ze keek naar buiten, smoorde een geeuw en nipte van de goed gekoelde champagne. De sneeuw viel boven het Rådhuspark.
Het feest voor het bedrijfsleven van Jönköping vond zoals gebruikelijk plaats in het Elite Hotel, in de Spiegelzaal op de bovenverdieping. De organisator serveerde champagne in overvloed. Het geroezemoes in de zaal was vrolijk, maar met een ernstige ondertoon. Het kerstverlof zat er bijna op en daarna was het weer hard werken geblazen.
Het feest werd altijd goed bezocht, door de bovenlaag van de bevolking. Ondernemers, advocaten en ambtenaren ontmoetten elkaar, aten lekker, dronken nog lekkerder en feestten tot in de kleine uurtjes. Het was een bijzondere gelegenheid, waarbij de workaholics van de stad de kans kregen zich te amuseren. Een welverdiende pauze in hun hectische leven. Gezichten die anders altijd ernstig stonden, keken vrolijk. De drank liet vermoeide ogen glanzen. Het grootste deel van de elite van Jönköping bevond zich in de zaal. Iedereen die iets voorstelde liep er rond met een glas roze bubbels – de mannen in een maatpak, de slanke vrouwen in een strakke jurk en met een discreet parelkettinkje om de hals. Ze praatten geroutineerd en een tikje verveeld met elkaar. De wangzoenen waren niet van de lucht.Isabelle Bromander stond zo stijf als een plank naar het spektakel te kijken, zo ongemakkelijk dat ze zichzelf bijna zou vergelijken met een taliban tijdens de viering van de Fourth of July. Ze was niet onder de indruk van wat ze in het vertrek zag, niet van de inrichting en niet van de mensen of hun titels. Ze nipte weer van de bubbels en terwijl ze het koolzuur op haar lip liet kriebelen, pakte ze haar telefoon.
Hun kindermeisje, Rosa, had zich niet gemeld. Dat moest betekenen dat de meisjes sliepen. Opgelucht liet ze de lucht uit haar longen ontsnappen. Rosa had beloofd dat ze zou bellen als Hanna ertussenuit glipte. Isabelle haalde diep adem. Haar zilveren halsketting zat vast in de haartjes van haar nek en ze voelde het trekken. Ze peuterde het kettinkje voorzichtig los.Hanna Bromander was een hoofdstuk op zich en hun moeder-dochterrelatie was gecompliceerd. Het gedrag van haar bonuskind liet veel te wensen over. Isabelle deed haar best, echt. Maar hun relatie was vanaf het begin al met horten en stoten gegaan. Ze was te jong geweest om de verantwoordelijkheid van een moeder op zich te nemen. En ook al hield ze nu van Hanna alsof het haar eigen kind was, ze was ervan overtuigd dat Hanna wist dat Isabelle haar aanvankelijk niet had willen hebben. Ook al had ze altijd geprobeerd het gevoel van een hecht gezin over te brengen.
Met haar wijsvinger tikte ze op haar telefoon. Dat alle kinderen thuis waren, was het belangrijkste. Dat ze er af en toe tussenuit knepen was niet erg, als ze maar bij het buurhuis vandaan bleven.
Boekgegevens
Frida Moisto, Net Nitroglycerine, vertaling: Edith Sybesma, Uitgeverij Stortebeeker (€ 19,95)Dit boekfragment verscheen eerder in de boekenkrant, editie september 2019
