Zijn debuut plakt met magneten op de koelkast. Een groot vel, wit met blauwe lijntjes. Met rood, oranje, groen, paars en purperen letters beschreven.
De letters maken enorme krullen. Ze staan niet op de lijntjes, ze doen zelfs geen poging om rekening te houden met die indeling. Sommige letters gaan zelfs zodanig over de schreef, dat ze wel zes lijntjes in beslag nemen. En de letter a wordt heel breed gemaakt, en de B, in hoofdletter, rolt over het papier naar de E en de F, en de Z is met zoveel overtuiging door het geheel getrokken dat je wel moet geloven dat Zorro nog altijd bestaat.
Hij is vijf jaar.
Hij zit in de laatste kleuterklas.
Hij heeft zijn eerste verhaal geschreven. Zijn eerste brief.
Er staan geen woorden op het vel. Hij heeft in de klas letters geleerd. En ze mochten letters schrijven. En niet alleen die van hun eigen naam, want die letters kenden de meesten. Neen, de juf had hen alle letters getoond. Ze had ze op het bord geschreven. En er tekeningetjes bij gemaakt. A en aap. En ook had ze de letters in koekjesvorm op de tafel gelegd, en ze mochten, terwijl ze hun eerste verhaal schreven, van die letters snoepen, maar dan wel alleen maar als ze probeerden te raden welke letter ze in hun mond staken.
Hij had zoveel mogelijk letters gegeten.
En sinds dat debuut is hij niet meer te stoppen. Er is geen houden meer aan. Zit hij aan tafel, dan roept hij om potlood en papier. Moet hij naar bed, dan wil hij voor het slapengaan niet luisteren naar een verhaaltje, maar er zelf een optekenen.
Hij kan nog niet lezen.
Maar dat doet er niet toe.
Hij weet hoe hij letters tot leven kan brengen.
En dat is, in het latere leven, al wel meermaals een levensreddend medicijn gebleken.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2013.
prachtige observatie prachtig verwoord en diepe zin gegeven.