De adolescente dochter, het enige kind in het gezin, geeft de gebeurtenissen weer door middel van een monologue intérieur. Haar moeder is een verbitterde, dominante vrouw die het meisje en haar vader, een fijngevoelige maar laffe man, overlaat aan haar grillen. De vader zorgt ervoor dat het meisje niet met andere mensen, vooral mannen, omgaat. ‘Ze rennen op de eindstreep af met die dochter tussen hen in, het lukt geen van beiden haar echt te zien, ze kijken vooruit, willen winnen.’ In poëtische zinnen brengt het meisje haar verschrikkelijke gevoel onder woorden. ‘Als ik aan mezelf denk, aan mijn heden, zie ik een zwarte streep op een witte wand die zelfs in het donker nog zichtbaar is.’
De driehoeksverhouding tussen vader, moeder en kind wordt alleen door zichzelf in stand gehouden. Zodra een van de drie wegvalt (de vader) is het bijna wetmatig bepaald dat de rest van het gezin ook instort. De dochter die zich door de moeder altijd gekooid heeft gevoeld, samen met haar vader, laat zich nog meer door de moeder aan banden leggen. Ze gaat bij haar in de winkel werken en bij haar in bed slapen, zodat ze vierentwintig uur per etmaal samen zijn. Wanneer het meisje verlamd raakt, is ze zelfs nog meer aan de moeder gebonden, die ze haat, maar van wie ze zo graag liefde wil ontvangen. Ze hunkert naar die moeder, die voor haar nooit een moeder is geweest. ‘Ze zegt dat ze van me houdt, ze heeft het gore lef om te zeggen dat ze heel veel van me houdt.’ De haat die ze voelt en de liefde die ze zou willen maken haar boosaardig. Ze besluit dat het tijd is om de rollen eens om te draaien, nu mag de moeder ondervinden hoe het is om in een kooi te leven. Dit verhaal van een kleine ondergang is in dichterlijke taal geschreven. Zo dichterlijk dat je af en toe schrikt van woorden als ‘kreng’ of ‘kutwijf’, waarmee deze uitingen van een diepgewortelde haat je recht door de ziel gaan.
Isabella Santacroce, Kooi, Contact, ISBN 978 90 254 2648 4 (€22,90)
