Kort daarop gaf mijn laptop de geest. Ik zat op mijn kamer naar een gehuurde Donnie Darko DVD te kijken toen van de ene seconde op de andere het scherm uitviel. Ik probeerde de machine te herstarten, zonder resultaat. Omdat ik er geen idee van had wat ik met het ding moest doen, klapte ik het dicht. Ik nam het onder mijn arm met de bedoeling het aan Otter te geven maar op de trap struikelde ik over een rondslingerende handtas van Emilie. De laptop schoot uit mijn handen en stuiterde de trap af. Daarna was het zinloos om nog te proberen het ding nieuw leven in te blazen.
Ik kan exact zeggen wat de laatste probleemloze avond was die we met z’n drieën doorbrachten. Het was mijn dertigste verjaardag. Ik was gedeprimeerd omdat ik me walgelijk oud voelde. Tot dan toe had mijn leven niet veel voorgesteld en ik had geen reden om aan te nemen dat er iets zou veranderen.
Ik zat te mokken voor de televisie in de woonkamer toen Zip op me af kwam hobbelen. Hij ging vlak voor me zitten en alle lichtjes in zijn snuit floepten aan. Terwijl hij Happy Birthday speelde, kwamen Emilie en Otter de kamer binnen. Ze zongen mee met de robothond en gaven me elk een pakje. Van Otter kreeg ik een doosje computerdiskettes in verschillende kleuren, iets waar hij zelf heel blij mee zou zijn. Emilie gaf me een cadeaubon van de grootste stripwinkel in de stad en sixpack alcoholpops. Terwijl we dronken, barstte er een onweer los. Net toen we alledrie lachend op de bank zaten te wachten tot Zip een foto zou nemen, viel de elektriciteit uit. Na het flitslicht van de robothond was de kamer in duisternis gedompeld. We luisterden naar het gedonder en het gekletter van de regen op de zonnekoepel. De dag nadien bezorgde Otter me een printje van de foto die Zip gemaakt had. Daarom weet ik exact de datum, zelfs het uur, van ons laatste onbezorgde moment samen. Het staat in keurige lcd-cijfers in de linker benedenhoek van de foto.
‘Ik vind Emilie fascinerend,’ zei Otter op een dag toen ik klaarstond om naar mijn werk te vertrekken.
‘Maar ze is onlogisch. Gisteren had ze een leren riem met studs rond Zips nek gebonden.’
‘Ik denk dat je het als gothic humor moet zien,’ antwoordde ik.
Otter overwoog de mogelijkheid van gothic humor. ‘Oké dan. Wat erger is: ze is slordiger dan een harde schijf die in jaren niet meer gedefragmenteerd is. Vanmiddag kwam ik de badkamer binnen en ik kon alleen maar bij mezelf ‘undo, undo’ denken.’
Ik kon hem alleen maar gelijk geven.
Het was een warme zaterdagnamiddag. Ik had de voor- en de achterdeur tegen elkaar opengezet. Een nauwelijks merkbare tocht gleed van de parking voor de tweedehands meubelwinkel het huis in zonder voor koelte te zorgen. Sinds ik werkte, had ik plezier in vrije dagen. Ik zat in de woonkamer televisie te kijken. Emilie bleek twee televisietoestellen te bezitten. Eén daarvan vond ze de moeite van het naar boven slepen niet waard. Dat toestel stond nu in de woonkamer.
Paul Mennes, Kamermuziek, Nijgh & Van Ditmar, ISBN 978 90 388 4946 1 (€ 16,50)
