‘De eenzaamheid van de priemgetallen schreef ik vanuit kleine beelden in mijn hoofd. Ik zag Alice voor me, op de skipiste, die naar het toilet moest. Zo ontstond het eerste hoofdstuk. Vervolgens begon ik, los van Alice, een hoofdstuk over Mattia. Ik gaf ze beiden hun tragiek mee, en werkte daarna naar hun ontmoeting toe. Zo heb ik telkens gebeurtenissen beschreven die in volgende hoofdstukken om een vervolg vroegen, met centraal de twee kinderen die door hun tragiek voor elkaar bestemd lijken.’
Toch loopt hun relatie niet goed af.
‘De tragiek is dat ze beide eenzame kinderen met hun eigen pijn en problemen zijn. Ze voelen elkaar heel goed aan, maar weten ook dat ze niet dichtbij kunnen komen – dan nemen ze elkaars pijn over, terwijl ze zelf al genoeg pijn voelen. Ze trekken elkaar aan en stoten elkaar weer af. Ondanks hun diepe verbondenheid wordt het geen relatie, maar zweven ze eenzaam in de mensenmassa – geïsoleerde priemgetallen in een grote getallenverzameling.’
Hoe gaan ze om met hun pijn als ze elkaar niet kunnen of willen helpen?
‘Ze vinden elk hun eigen obsessie, waarin ze zichzelf kunnen verliezen om de pijn van het echte leven mee aan te kunnen. Volgens mij hebben mensen dat altijd nodig: iedereen heeft zijn eigen moeilijkheden, zijn eigen problemen, en ook heeft iedereen zijn eigen obsessies en passies waarin mensen zich op kunnen sluiten, weg van de wereld, om de moeilijkheden een plek te kunnen geven.’
[quote]‘Literatuur is bij uitstek de manier om diep in een menselijke psyche neer te dalen. Daarom heb ik een psychologisch boek geschreven.'[/quote]
Het boek leest als een nauwkeurig psychologisch onderzoek…
‘Literatuur is bij uitstek de manier om diep in een menselijke psyche neer te dalen. Daarom heb ik een psychologisch boek geschreven. Maar ik heb mij tijdens het schrijven bewust niet wetenschappelijk opgesteld. Mijn werk is al zeer wetenschappelijk: ik onderzoek naar natuurkundig gedrag van kleine deeltjes. Schrijven is een emotionele tegenhanger. Daarnaast houd ik ook van de tegenstelling tussen mijn onderzoek, waarin ik de wereld waarneem zoals ze is, en het schrijven, waarin ik mijn eigen wereld kan scheppen.’
Dat is een donkere wereld.
‘Niet donkerder dan de wereld van iemand anders. Maar de donkere, gecompliceerde kant van het leven is wel de interessantste. Daarom gaan veel boeken daarover, en daarom deel je je pijn alleen met je naasten. Het geeft lezers daarnaast veel meer ruimte om hun eigen moeilijkheden een plaats te geven.’
Boekgegevens
Paolo Giordano, De eenzaamheid van de priemgetallen, Uitgeverij Cargo, ISBN 978 90 234 3496 2 (€ 18,90)
