‘De National Forensic Academy heeft in Knoxville, Tennessee, een “Body Farm”, waar leerling-rechercheurs en wetenschappers met echte lijken werken om forensische gegevens te leren interpreteren. Ik mocht er een week blijven, en kreeg daar een grondige indruk van het werk van een rechercheur. Het werd mijn eerste David Hunter-roman. Binnen een jaar was The chemistry of death (De geur van sterfelijkheid) klaar. Het werd een hit. Maar vond ik de hoofdpersoon David Hunter interessant genoeg om wederom over hem te schrijven? Zijn karakter was voor mij uiteindelijk het belangrijkste argument, boven de actie of het plot, om verder te schrijven. Hoe kon ik er het beste voor zorgen dat eenzelfde personage in meerdere boeken bleef boeien? David Hunter heeft geen relatie en is terughoudend als het op zijn privéleven aankomt. Zijn mysterieuze verschijning trekt mensen mee het verhaal in. Ook psychologisch, want hoewel ik bewust heel schaars ben met informatie over David Hunter, vertel ik uitgebreid hoe zijn werk hem bezighoudt. Belangrijk was daarin zijn promotie tot ‘Forensic anthropologist’, zodat zijn carrière ook interessant bleef en ik hier inhoudelijk meer over kon vertellen.
Na de indrukwekkende week op de Body Farm verdiepte ik mij in forensisch onderzoek. Ik wilde de feiten zelf beschrijven. Hoe een lijk vergaat, bijvoorbeeld. Het is smerig, maar het is wel de waarheid. Stiekem zijn mensen, naast geschokt, ook bijzonder geïnteresseerd in die smerige details. En het moet echt zijn, mensen moeten het verhaal geloven. Daarom is dat karakter en zijn die feiten zo belangrijk. Maar je kunt in je boeken niet zoveel gruwelijkheden verkopen als in de ware wereld, dan haken mensen af. Tragedies en moord liggen gevoelig, ook al zijn het ‘maar’ fictieve personages. Het maakt het grensgebied van het boek, het terrein tussen tragedie en entertainment, erg klein. Zoals het grensgebied tussen goede en slechte daden soms heel beperkt is.’
Simon Beckett, Het sanatorium, Uitgeverij Sijthoff , ISBN 978 90 218 0176 6 (€ 19,95)