De tiener Gemma heeft het allemaal. Maar na een feestje wordt ze verward wakker. Drie meisjes hebben haar leven behekst, lijkt het wel. Wanneer ze in zee gaat zwemmen, maakt Gemma een schokkende verandering door. Voor ze het weet, moet de onbezorgde Gemma de keuze van haar leven maken…
Op een cruciaal punt in Lokroep refereer je aan oude verhalen over zeemeerminnen en aan de Sirenen die Odysseus tegenkwam. Op welke manier zijn sprookjes en mythen voor jou deel van het vertellen van je verhaal?
‘Ik heb veel inspiratie geput uit sprookjes, en ook uit de Griekse mythologie. Volgens mij zijn dat echt tijdloze verhalen. De Sprookjes van Grimm worden nog dagelijks door duizenden ouders aan hun kinderen voorgelezen. En je ziet dat talloze tv-series, films en boeken verwijzen naar sprookjes en mythen.’
Maar dan wel op een eigentijdse manier…
‘Klopt. Ik wilde het doen met jonge vrouwelijke protagonisten uit deze tijd: jonge bikkels.’
Wat is volgens jou de kracht van sprookjes?
‘Hoewel ze een afstand hebben tot de realiteit, gaan sprookjes gewoon over het echte leven. Het gaat over actie en romantiek, en over goed en kwaad. In zekere zin vertellen veel van zulke sprookjes een verhaal dat ik zelf ook wil vertellen. Ik stop daarom zoveel mogelijk uit de sprookjeswereld in mijn boeken.’
Wanneer je boeken leest, en schrijft, is dat voor jou een manier om aan de echte wereld te ontsnappen zoals je in een sprookje doet? Is het gezond om soms afstand tot de realiteit te nemen om alles in het juiste perspectief te zien?
‘Dat is het precies. Wanneer ik schrijf, is dat mijn doel: aan de echte wereld ontsnappen. Ik hoop dat mensen mijn boek pakken, gaan zitten en gewoon lol hebben voor een paar uur. Er gebeurt genoeg narigheid buiten de deur, dus als ik iemand kan helpen die narigheid te vergeten en de tijd met mijn personages door te brengen, vind ik dat geweldig.’
Je boek gaat over kiezen. Gemma moet een fundamentele keuze maken tussen twee werelden en je zou snel kunnen verdrinken in moeilijk getob. Maar je boek is juist veerkrachtig en optimistisch.
‘Op mijn weblog citeerde ik Kurt Vonnegut: “Be soft. Do not let the world make you hard.” Je moet dicht bij jezelf blijven en jezelf niet verloochenen. Hoe goed het ook met haar gaat, Gemma heeft het zwaar. Ze moet kiezen tussen twee werelden waar ze zich allebei heel erg in thuis voelt. Afscheid nemen van een ervan zou hoe dan ook vreselijk zijn. Maar als je je laat leiden door negatieve dingen, door negatieve energie, of door dingen die niet zo gaan zoals je zelf zou willen, word je een hard mens. Je waardeert het moois dan niet meer dat het leven en de wereld je te bieden hebben.’
Gemma moet dus proberen ‘soft’ te blijven…
‘Dat lukt haar, zeker in het begin, goed. Het is bijna onmogelijk om daar te blijven, gezien de diepte en de gevolgen van haar keuze. Veel van Lokroep gaat daarover.’
Is het een persoonlijk boek?
‘Ja, in de zin dat het schrijven een erg persoonlijke bezigheid is voor mij. Ik stop referenties in de verhalen waar ik zelf erg van geniet. Maar ik verzin verhalen, het zijn geen autobiografieën of anderszins persoonlijke boeken. Gemma lijkt dan ook niet op mij, ze is veel extraverter en ondernemender dan ik ben. Mocht je mij toch willen zoeken in Lokroep: misschien lijk ik wel een beetje op Marcy, die in de bibliotheek werkt. In de volgende boeken gaat zij een grotere rol spelen.’
Amanda Hocking, Lokroep, Uitgeverij Sijthoff, ISBN 978 90 218 0737 9 (€ 16,95)
Dit artikel is eerder verschenen in de Boekenkrant editie
van februari 2013.
