McDermid stamt uit een mijnwerkersfamilie. Ze zag de gebeurtenissen en de gevolgen van de staking van dichtbij. ‘Ik was journalist en wijdde er veel artikelen aan. In fictie kan je gemakkelijker praten over geschiedenis. Natuurlijk moet het feitelijk allemaal kloppen, maar je karakters zijn verzonnen. Dat schept mogelijkheden.’
Haar familie vond het apart, een lezend en schrijvend familielid. Zelf vindt ze schrijvers gek. ‘Ze spelen voor god: ze scheppen een universum waarin alles gebeurt zoals zij het willen.’ Hoe zorgt de schrijver dat zijn schepping goed is? ‘Naar alle technische informatie doe ik research. Intussen blijf ik bezig met een idee. Ideeën krijg je elke dag, maar pas als een idee lang blijft hangen en me blijft aanspreken, is het goed. Daarna krijgt het boek vorm.’
McDermids boeken krijgen vorm in het genre ’thriller’. Volgens haar zijn dat de echte verhalen. ‘Mensen willen vermaak, een ‘echt’ verhaal. Literatuur geeft ze dat niet. Thrillers sluiten beter aan bij de belevingswereld van de lezer. Die moet tevreden zijn als hij het boek uit heeft en tegelijkertijd met een paar vragen achterblijven – zeker als het Tony Hill is. Hij moet het volgende boek willen lezen om zijn vragen te beantwoorden.’
En: mensen lezen graag als het verhaal menselijk is. McDermid doet graag een beroep op de herkenbaarheid van gebeurtenissen. ‘Daarom vind ik cold cases zo leuk. Iedereen doet weleens iets beschamends, iets wat hij liever wil vergeten. Maar old crimes cast long shadows: vele jaren later kan zoiets als een boemerang in je leven terugkeren. Zeker nu wordt dat voor veel mensen een heet hangijzer: ze plaatsen hun hele leven op internet, ze bloggen zich suf en hebben zo geen privéleven meer. Dat moet een keer verkeerd uitpakken!’
Val McDermid, Een duister domein, Uitgeverij Sijthoff, ISBN 978 90 218 0252 7 (€ 19,95)
INTERVIEW – De cold case als heet hangijzer
