Negen jaar na het laatste deel van de Erfgoed-serie is er eindelijk weer een nieuw boek van de hand van Christopher Paolini. Alleen nu niet met draken, maar met aliens! In Slapen in een zee van sterren volgen we xenobioloog Kira Navárez op haar intergalactische race tegen de klok om de mensheid te redden.
Door Mirjam Mulder
Paolini liep al sinds 2007 rond met het idee voor dit epische ruimteavontuur, maar pas nadat hij zijn fantasy-serie af had, kon hij zich er echt op storten. Het is het eerste verhaal dat zich afspeelt in zijn nieuwe universum, dat hij het ‘fractalverse’ noemt. Ik sprak hem via Skype om hem daar alles over te vragen.
In je fantasy-boeken kon je helemaal zelf bepalen hoe de wereld eruitzag. Bij sciencefiction werkt dat natuurlijk anders. Wat trok jou aan in dit genre?
‘Ik ben gefascineerd door het bestaan van het universum. Het frustreert me dat we op dit moment aan deze planeet zijn gebonden, terwijl er daarbuiten een oneindige ruimte is om te verkennen. Daarom is sciencefiction voor mij een genre om na te denken over mogelijkheden, wat er zou kúnnen gebeuren. Ik ben uiteindelijk een optimist, dus ik kies ervoor om te geloven dat de mensheid deze planeet zal gaan verlaten en de ruimte in zal trekken om het leven te verspreiden. Want als wij echt de enige levende wezens zijn in het universum, dan hebben wij een morele verantwoordelijkheid om het leven te verspreiden. Zonder leven is het heelal immers niets dan een stel rondzwevende dode stenen.’
Zoals dat hoort bij een goed ruimteavontuur, hebben de schepen in dit boek een systeem waarmee ze sneller dan het licht (FTL) kunnen vliegen: de Markov-aandrijving. Hoe ben je daarop gekomen?
‘Daar heb ik een heel jaar onderzoek naar gedaan, want ik wilde geen FTL-systeem dat tijdreizen mogelijk maakte of dat iemand anders al had gebruikt. Uiteindelijk vond ik een luchtvaartingenieur, Gregory Meholic, die in zijn vrije tijd ook aan Theoretische natuurkunde doet. Samen met een paar anderen heeft hij een theorie bedacht die de basis leverde voor de Markov-aandrijving die ik heb bedacht.’
Kan dit FTL-systeem theoretisch gezien mogelijk zijn in de toekomst?
‘Als de aannames die worden gemaakt waar zijn, dan wel ja! Deze theorie veronderstelt het bestaan van tachyons, deeltjes die sneller dan het licht kunnen reizen. Einstein zei dat een deeltje van echte massa nooit kan versnellen tot de snelheid van het licht, want dat zou een oneindige hoeveelheid energie kosten. Maar de wiskunde zegt ook dat er deeltjes moeten zijn die altijd sneller dan het licht reizen. Als die tachyons daadwerkelijk worden ontdekt, dan zou mijn FTL-systeem theoretisch gezien mogelijk moeten zijn.’
Waar begin je als je een buitenaardse maatschappij wilt creëren? De mogelijkheden zijn eindeloos!
‘Precies. Ik denk dat je moet beginnen met één bepaalde aanname, en het dan van daaruit verder ontwikkelen. Ik wist bijvoorbeeld dat ik aliens met tentakels wilde. Een aantal jaar geleden las ik een artikel dat zei dat van alle wezens op aarde, de octopus het dichtst bij een alien komt. De octopus ligt evolutionair gezien namelijk heel ver van ons af. Zijn armen kunnen bijvoorbeeld semiautonoom bewegen, doordat er clusters van neuronen in zitten. Dat was een interessant beginpunt voor mij om te bedenken hoe ik een intelligente soort die niet humanoïde is vorm kan geven, en hoe hun biologie hun cultuur heeft beïnvloed.’
Als jij een nieuw personage bedenkt, waar let je dan op?
‘Voor een hoofdpersonage als Kira besteed ik veel tijd aan waar ze vandaan komt, hoe ze is opgegroeid, wat haar aan het lachen maakt of laat huilen, en wat de gebeurtenissen waren in haar jeugd die haar hebben gevormd. Als je dat weet, dan ken je een persoon al heel goed. En daarna focus ik er vooral op om een personage als een echt persoon te behandelen, in plaats van als een stereotype.’
Dit boek leest haast als een film, en ik hoorde dat het ook verfilmd gaat worden! Klopt dat?
‘Ja! We hebben zojuist de filmdeal bekendgemaakt. Mijn zus en ik gaan het filmscript schrijven en ik ben ook executive producer. Het is de bedoeling om zoveel mogelijk het gevoel en de intentie van het boek over te brengen naar het scherm. Maar voor nu hoop ik dat lezers van het boek zullen genieten en dat het hen achterlaat met een optimistisch en een misschien wat bitterzoet gevoel dat het verhaal tot een einde is gekomen.’
Boekgegevens
Christopher Paolini, Slapen in een zee van sterren, Uitgeverij Boekerij, 880 pagina’s (€ 29,99)
Dit fragment verscheen eerder in de BKYA, editie december 2020.
