Ik mag zijn wie ik ben -

George ziet eruit als een jongen, maar is – en voelt voor de lezer als – een meisje. En eigenlijk maakt het niet uit. Jongen, meisje. Ze mag zijn wie ze is. Een ontroerend en openhartig jeugdboek voor acht jaar en ouder over een jonge transgender.

Ergens in het begin van het verhaal krijgt George een klopje op haar schouder van de juf die tegen haar zegt: ‘“…dan word je later een fijne, aardige man.” Het woord “man” kwam keihard aan bij George…De tranen schoten weer in haar ogen en ze beet hard op haar lip. Ze legde haar hoofd op haar tafeltje en wenste dat ze onzichtbaar was.’

Als je George leest weet je binnen een paar uur wat een jonge transgender zoals George mee kan maken. Wat ze voelt en waar ze voor vreest. Wat haar diepste verlangens zijn. George weet dat ze een meisje is en leest stiekem tijdschriften voor meisjes op de wc. Haar broer, een echte jongens-jongen, denkt dat het hele andere boekjes zijn die ze leest. Als haar moeder de blaadjes vindt, wordt ze boos en pakt ze die af. George houdt nog steeds angstvallig geheim dat ze een meisje is, maar het lukt haar niet goed om zich als jongen te gedragen. Als ze met de klas een toneelstuk van haar lievelingsboek gaan uitvoeren, wil George heel graag de hoofdrol van Charlotte spelen. Ze mag van de juf echter niet eens auditie doen omdat ze een jongen is. Daarom bedenkt George samen met haar vriendin Kelly een plan.
Als lezer vlieg je door dit jeugdboek heen. Dit wil niet zeggen dat het een oppervlakkig boek is. Integendeel. Elke zin, elke gedachte en elke onuitgesproken angst blijft je als lezer bij. George houdt haar transseksualiteit zo angstvallig verborgen, dat je als lezer wel wil gillen: ‘Zeg het nou gewoon!’
Als het eindelijk uitkomt, reageert niet iedereen meteen zoals je zou willen. Heel realistisch, want in het echte leven heeft ook niet altijd iedereen begrip voor iemand die net een beetje anders is dan anderen. Dat maakt George zo puur om te lezen. Als George op een bepaald moment in het verhaal met haar vriendin een dagje weggaat en dan als meisje in de openbaarheid komt, voel je de opluchting. Ze is dolgelukkig met haar onderbroek met rode hartjes en doet zittend een plas. Als meisje. Een intiem moment dat geen enkele lezer onberoerd laat.
Schrijver Alex Gino gebruikt ook heerlijke humor om dit pittige onderwerp te relativeren, zonder het thema te kort te doen. Zo reageert George’ broer na de ontknoping van het geheim: ‘Niet lullig bedoeld hoor, maar als jongen ben je niet heel erg geslaagd.’ Als mens is George in elk geval wel bijzonder goed gelukt.
‘Ik mag zijn wie ik ben’ is de slogan die hoort bij dit boek voor jongeren, en dat is een boodschap die voor ons allemaal geldt. Maar dit gaat over George. George móet zijn wie ze is. Gino heeft met dit boek iets prachtigs neergezet. Niet alleen voor de belangstellende lezer; dit verhaal zou in het onderwijs ook goed werk kunnen doen. Elke opvoeder zou dit boek moeten lezen, niet alleen om transgenders beter te begrijpen, maar ook om te leren iedereen om zich heen in zijn waarde te laten. Ook als iemand net niet helemaal aan het normale plaatje voldoet.

Foto: Blake C. Aarens