Michael Koryta groeide op in Indiana, zijn familie komt uit Cleveland. Die achtergrond inspireerde hem in eerdere boeken. Ook De profeet speelt in het realisme van de gewone Amerikaanse stad.
‘Het boek moest zich afspelen in een gemiddeld stadje dat zijn glorietijd achter zich heeft liggen. Het worstelt met zijn identiteit, met typische stadsproblemen. Het is te klein voor die problemen, te klein om aandacht te krijgen. Amerika is altijd het verhaal van the sky is the limit, van de grote steden en grote ambities – en ook de ruige natuur inspireert.’
Maar een saai, middelmaats stadje dat niet opvalt: daar hoor je niemand over.
‘Precies. Terwijl dat het gewone, het reële Amerika is.’
Ook in De profeet valt deze stad niet op. Het is de achtergrond voor een ingewikkelde verhouding tussen twee broers, Adam en Kent.
‘Hun complexe verhouding is het belangrijkst. Ik houd het meest van karaktergedreven boeken en films. Ook een thriller moet karaktergedreven zijn. Ik lees boeken als To kill a mockingbird en The great gatsby minstens een keer per jaar. Dat zijn boeken waardoor je je echt veranderd voelt zodra je ze uit hebt.
Welke van de broers vond je het meest interessant?
‘Met Adam had ik een menselijke connectie. Tijdens het schrijven was het of we steeds dichter bij elkaar kwamen te liggen. De lusteloosheid van Adam nam ik zelfs over. Kent is coach van het footballteam, wat mij aanspreekt omdat ik ook football heb gespeeld. Hij is religieus en gelooft niet zo in wapens, een geloof dat Adam wel heeft. Ze liggen allebei dicht bij elkaar in hun poging om machteloosheid te bezweren.’
Hoe zit dat?
‘Adam denkt: ik kan de dingen met een gun controleren. En Kent denkt: ik kan de dingen met een gebed controleren. Mensen redeneren vaak vanuit een schijnveiligheid: ze denken controle over de wereld te hebben vanuit een geloof, of met een wapen op zak. Elke beslissing die je neemt, dient om meer grip, meer controle op het leven te krijgen.’
Hun zus is vermoord toen ze jong waren. Adam ging weg, lette niet op en daarna was ze dood. Dat doet wellicht teveel met de broers om dat allemaal in een thriller te stoppen. Wat is hun grootste probleem?
‘De vergiffenis die Adam al dan niet mag, of zou moeten ontvangen. Kent heeft de moordenaar vergeven. Adam zelf moest in het reine komen met de gevolgen van zijn onoplettendheid. Hij heeft op een gegeven moment besloten dat hij genoeg bezig is geweest met haar dood, het leven moet door. En Kent vindt van zichzelf dat hij Adam vergeven heeft.’
Ze raken van elkaar vervreemd en leven jarenlang een gescheiden leven. Dat lijkt mij geen vergiffenis.
‘Ze zouden zich moeten realiseren dat je geen tweede kans krijgt om een vete goed te maken. Het zijn allebei alfamannen. Na de moord op hun zus hebben ze verkeerd op elkaar gereageerd en dat is geëscaleerd. Dat kun je nooit meer ongedaan maken. Als er niet een levenloos lichaam was opgedoken, hadden ze vermoedelijk nooit meer een woord met elkaar gewisseld.’
Nu zijn ze gedwongen om samen op te trekken tegen wat zij als onrecht zien?
‘Ze zijn verdachten van een moord en moeten elkaar helpen om er heelhuids uit te komen. Ze zoeken de echtemoordenaar en moeten intussen omgaan met heel veel oud zeer. Adam en Kent moeten alles wat ze hebben, en alles wat er is gebeurd, in de waagschaal leggen. Gewone mensen in buitengewone omstandigheden zijn fascinerend om over te schrijven. In het echte leven komen de meeste mensen niet in zo’n situatie terecht. Maar je kunt fictie gebruiken om die alsnog te begrijpen.’
[styled_box title="This is title"]Michael Koryta, De profeet, Uitgeverij Cargo, ISBN 978 90 234 7974 1 (€ 19,90)
