Elke morgen gaat ze de strijd aan met haar krulletjes. En vandaag doet ze het voor het eerst zelf, zonder de hulp van haar moeder. Het naamloze meisje in En morgen nog een keer moet in de weer met water, crème, olie, een kam en een borstel voordat ze echt aan de dag kan beginnen.
Door Liliane Waanders
Elke morgen springen haar krullen weer vrolijk alle kanten op, en het is een heel gedoe om ze in het gareel te krijgen. Er is behoorlijk wat tijd, energie, materiaal en zelfvertrouwen nodig voordat het haar van de hoofdpersoon in En morgen nog een keer van Esohe Weyden en Mijke Coebergh ‘de zon kan reflecteren en iedereen kan verblinden’. Zeker omdat ze het vandaag voor het eerst zelf doet, zonder de hulp van haar moeder.
Gelukkig weet ze precies hoe het moet, en wat ze nodig heeft. En morgen nog een keer volgt het proces van haren nat maken tot het uitborstelen van de ontklitte krullen stap voor stap. Weyden en Coebergh maken er een avontuur van met geduchte tegenstanders die weerstand bieden, maar nooit een echt gevaar vormen. Bovendien is het naamloze meisje een echte doorzetter. Uiteindelijk stapt zij stralend de dag tegemoet.
Dat Mijke Coebergh vooral personages voor animaties maakt, is te zien aan haar illustraties. Ze maakt niet alleen van het meisje met de krullen een karakter dat weggelopen lijkt uit een tekenfilm, ook het crèmebeest, de koppige knoop en zeker de kwebbelende kam hebben de potentie om uit te groeien tot volwaardige tekenfilmpersonages.
Esohe Weyden, in 2022 genomineerd voor de C. Buddingh’ Prijs voor de beste debuutbundel (poëzie), draagt met haar taal bij aan het beeld van een meisje dat weet wat haar te doen staat. Al sprankelen haar zinnen niet echt, ze klinken wel stoer. Door Weydens keuze voor de ik-vorm is het voor lezers niet moeilijk om zich met het meisje met de weerbarstige krullen te identificeren.
Esohe Weyden (tekst) en Mijke Coebergh (ill.), En morgen nog een keer,
Vrijdag, 48 p. (€ 20,00) 6+
