Een aangename kennismaking op de nieuwe Stripdagen

Op 28 februari ging ik met stripdeskundige Caroline van der Lee naar de nieuwe Stripdagen. Zij wilde haar contacten onderhouden, en ik kreeg een mooi inkijkje in de stripwereld.

Wat me gelijk trof aan de beurs was de diversiteit van het aanbod. Voor de oudere bezoekers waren er de klassiekers uit hun jeugd, terwijl de jonge cosplayers hun hart konden ophalen met de striphelden en anime-karakters waar ze op probeerden te lijken. Zowel de hardcore verzamelaars als
de casual liefhebbers konden op jacht naar dédicaces: gepersonaliseerde tekeningetjes, handtekeningen en stukjes tekst die een artiest in je stripboek zet. Een mooie kans om je helden in levenden lijve te ontmoeten – als ze tenminste geen interview aan het geven waren. Van deze kans werd dankbaar gebruik gemaakt; de standhouders die we spraken waren erg tevreden over de aanloop – en natuurlijk over de verkoop. Ook de sfeer en organisatie waren dik in orde; de vaste bezoekers waren lovend over deze editie en spraken over een enorme verbetering ten opzichte van vorig jaar.

Donkere wolken boven de prijsuitreiking
Hoe indrukwekkend de beurs ook was, wij kwamen vooral voor de prijsuitreiking. Deze ceremonie gaf een uiterst gemengde indruk. Bij de in memoriam-presentatie werd gelijk duidelijk dat er een schaduw hing over de festiviteiten door de dood van Peter van der Heijden, de drijvende kracht achter uitgeverij Strip2000. Strip2000 is dit jaar de winnaar van de P. Hans Frankfurtherprijs, omdat de uitgeverij zich in vijf jaar heeft ontwikkeld tot een grote speler op stripgebied. Zelfs de dood van grote roerganger Van der Heijden lijkt Strip2000 vooralsnog niet te stuiten.

Dit overlijden was de grootste, maar schijnbaar niet de enige donkere wolk boven de ceremonie. Bij de uitreiking van de Stripschapprijs lag de nadruk op het schrijnende gebrek aan vrouwelijke artiesten op de shortlist van de Grand Prix van het stripfestival van Angoulême. Ook de winnares van de Stripschapprijs, Maaike Hartjes, was omstreden vanwege haar eerdere uithalen naar de organisatie. Op de vraag of de prijs een mooi plekje kreeg op haar schoorsteenmantel antwoordde ze lacherig: ‘Nou, in het gootsteenkastje hè?’ Direct verzacht met: ‘Maar ik heb een heel mooi gootsteenkastje, hoor.’ Met een komisch lied werd deze controverse aangestipt door de organisatie.

Luchtig, Laconiek en Ludiek
Ook Mars Gremmen had de lachers op zijn hand toen hij de prijs voor Jeugdalbum van het Jaar in ontvangst nam. ‘Ik had wel verwacht dat ik deze zou winnen. Het was mooi getekend en de grappen waren hilarisch,’ sprak hij bescheiden, waarna hij van het podium stoof. Hij kreeg de prijs voor De Ontdekkers 1+2, gekozen door de jeugdjury van basisschool ‘t Prisma. Achteraf zei hij over de prijs: ‘Ik heb nog even gekeken of Gerards naam er nog op stond.’ Gerard Leever, recordhouder Stripschappenningen, troefde hem namelijk al eens eerder af.
Urbanus, die was genomineerd met Mieleke Meleke Mol, was zelf laconiek over zijn verlies: ‘Onze strip is echt voor de allerkleinsten. Zodra ze een paar jaar ouder zijn voelen ze zich gelijk te oud. Over vijf jaar zal ik wel terugkomen en vragen of jullie Mieleke Melleke Mol al kennen.’

De uitreiking van de Bulletje en Boonestaakschaal was ook ludiek; die werd door Batman zelf aan Uitgeverij Van Der Hout en Co gepresenteerd. Deze uitgeverij kreeg de schaal voor hun rol in het naar Nederland halen van de Amerikaanse superheldenstrip in de jaren zestig. Inmiddels viert Batman zijn vijftigjarige bestaan in Nederland.

Serieuze strip, serieuze zaak
Door al deze hilariteit vreesde ik even dat de prijsuitreikingen niet serieus genomen werden. De strip is een schitterend, enorm en vooral divers medium dat het verdient om serieus genomen te worden, niet in de laatste plaats door de Nederlandse stripwereld zelf. Gelukkig was er voor deze aspiraties ook ruimte. De prijs voor het Beste Album ging naar de verstripping van De aanslag van Harry Mulisch door Milan Hulsing, die werd geprezen voor het literaire en artistieke gehalte van de strip. ‘Dit is een beloning voor mijn harde werk,’ zei Hulsing. ‘Dit was voor mij ook een experiment in het weglaten. Deze prijs is toch het bewijs dat het werkt.’

Deze complexe ervaring was de perfecte kennismaking met de wereld van de strip. Het was leuk, nuttig en interessant én ik heb de twee persoonlijke striphelden de hand mogen schudden: Urbanus en Kees de Boer. Die laatste is verantwoordelijk voor de moppentrommel van Donald Duck. Er zijn slechtere manieren om je zondag door te brengen.

Foto’s: Rob van Eijck