De politieman van de paus combineert alle goede eigenschappen van de historische roman met een spannend plot – een overtuigend tijdsbeeld én een zinderende finale in de onderwereld van Rome.
De civitas Vaticano, het kloppende, spirituele maar ook materiële hart van de roomse religie, is in mijn bescheiden en meestal ook ongevraagde opinie even ondoorgrondelijk als het klassieke labyrint van Knossos. In dezelfde mate is het functioneren van de Sancte Sedes – de Heilige Stoel – en haar vele secretariaten, ministeries, consulaten, primaten en diocesen voor allen behalve een handvol ingewijden een diep raadsel. Ik ben niet een van die ingewijden. Eerder het tegendeel: ik ben om te beginnen al geen geestelijke, ik maak dus geen carrière binnen de kerkelijke structuren, ik ambieer uiteraard ook geen verheven ambt. Als leek blijven vele deuren van deze organisatie, die in de volksmond verkeerdelijk maar o zo pakkend het ‘Vaticaan’ wordt genoemd, voor mij gesloten. Alleen wanneer ik met het pauselijk zegel zwaai en nadat mijn in Latijn opgestelde geloofsbrieven gelezen worden, dring ik door tot een aantal van de kantoren, burelen en zalen van deze instelling. Niettemin word ik met argwaan bekeken, want ik ben per slot van rekening een politieman. Niet zomaar een ordinaire diender die bij nacht en ontij ongure buurten veilig probeert te houden, maar de politieman van Zijne Heiligheid de paus zelf. Mijn sociale ongemak wordt enigszins gecompenseerd door het feit dat ik de énige politieman van de paus ben, wat bij sommigen het hart sneller doet slaan en de lichaamstemperatuur verhoogt, uit angst, zo vermoed ik. Beschouw mij als een apostel, misschien als een bedevaarder. Voor beide functies ben ik ogenschijnlijk in de wieg gelegd. Toen mij voor het eerst werd gevraagd om voor de kerk een privaat onderzoek in te stellen, kwam deze vraag van de eerbiedwaardige Ettore Colonna, eerste secretaris van Zijne Eminentie zelf. Hij was waarschijnlijk bekend met mijn ervaring als speurder, maar hij wist tegelijk ook dat ik niet kerkelijk genegen ben.
Vier jaar eerder heb ik de befaamde zaak rond de moorden in Trastevere opgelost. Ik legde ook een netwerk van prostitutie bloot dat de nauwe stegen en pleintjes in die wijk onveilig maakte voor toeristen. De uitstekend georganiseerde Siciliaanse maffia was hierbij betrokken, en jammer genoeg ook de lagere clerus van enkele Romeinse parochies. Ik stelde daarbij het fatsoen en de ethiek voorop, niet de belangen van de rijke opdrachtgevers in deze verfoeilijke zaak. Tegelijk behartigde ik de discretie van de kerk, die naar mijn persoonlijk inzicht niet geschaad mocht worden door de vleselijke zonde van enkelen van haar dwalende discipelen. Deze manier van handelen kostte me behoorlijk wat vrienden in de questura, maar elders – en uiteraard in het Vaticaan – volgden anderen mijn vorderingen met belangstelling. Het leverde mij het respect op van een aantal invloedrijke figuren in de onderwereld van de stad, in het bijzonder Emilio, die sindsdien occasioneel mijn drinkbroer en raadgever is. Dat nu juist de Heilige Stoel belangstelling voor mij had, kan slechts ironisch genoemd worden. Ik ben een gefaald christen, die God en gebod in gelijke mate ontkent, een atheïst dus. Die keuze is in het huidige Italië niet bepaald populair. En ik ben nog schijnheiliger dan mijn werkgever omdat ik mij nu als een kameleon door het Vaticaan beweeg. Maar ach, geld en honger zijn belangrijke drijfveren en vragen om praktisch handelen.
Boekgegevens
Guido Eekhaut, De politieman van de paus, Uitgeverij Link, ISBN 978 94 623 2115 1 (€ 16,50), e-boek: ISBN 978 94 623 2116 8 (€ 7,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2014
