Het Boekenbal is voor mij een van de intrigerendste en mysterieuste bijeenkomsten van de wereld, naast de Bilderberg-conferenties en slaappartijen van jonge vrouwen. Wat gebeurt daar toch?
Dit jaar kreeg ik voor het eerst de kans om een kijkje te nemen. Vol spanning wachtte ik, een verzameling zenuwen in een smoking, tot de deuren van de Amsterdamse Stadsschouwburg geopend werden. Toen dat gebeurde vermaakte ik me een tijd met niets anders dan rondlopen en observeren. Een soort safari. Dat is niet eens een vergezochte metafoor want de dresscode was ‘beestachtig blacktie’, wat sommigen had geïnspireerd tot fantastische uitdossingen: talrijke panterprints, een vlinderdas in de vorm van een echte vlinder, en andere kleurrijke variaties op de galaconventies, soms op het carnavaleske af.
Ik slenterde richting de grote zaal, waar de grootsheid van het feest zich pas echt aan me openbaarde en ik niets anders kon dan breed grijnzen. Een hoogwaardige studentenfuif, dat is wat het was. Enkele jonge vrouwen in half-dierlijke Eyes Wide Shut-kostuums dansten op het podium. Een jonge schrijfster had zo veel alcohol in haar systeem dat ze er niet langer in slaagde om haar flesje Heineken naar haar lippen te brengen, en het in plaats daarvan leeggoot tegen haar wang. Maar verder was alles verbazend beschaafd.
Toen ik om 3 uur naar buiten strompelde kreeg ik een zak bloembollen aangereikt. Ik moet bekennen dat ik die in een bushokje heb achtergelaten.
[styled_box title=”Gegevens”]Het Boekenbal der Homo Scribens, vrijdag 9 maart, Stadsschouwburg Amsterdam, toegankelijk voor genodigden
Over de rubriek ‘Column’
Als redactie van de Boekenkrant maken wij natuurlijk weleens wat mee in het boekenwereldje. Via deze rubriek geven wij onze lezers daarom een kijkje achter de schermen.
