Het was dit jaar dankzij het rondwarende coronavirus tot op het laatste moment spannend of het door zou gaan, maar een Boekenbal met het thema ‘Rebellen en dwarsdenkers’ kon zich natuurlijk niet laten tegenhouden door een griepje. Samen met mijn collega Famke waagde ik mij voor de eerste keer op dit legendarische feest in de Stadsschouwburg in Amsterdam.
De avond begon al goed toen ik in een genderneutrale wc ineens mijn handen stond te wassen naast cabaretier Freek de Jonge. Aangezien de etiquette voor het begroeten van een BN’er op een openbare toilet me op dat moment even ontschoot, onderdrukte ik de neiging om ‘Hoi!’ te roepen en knikte ik hem maar zo’n beetje toe. Goed om te zien dat hij het speciale hygiëne-advies van het RIVM ten minste niet in de wind sloeg.
Famke en ik vermaakten ons allereerst vooral met het spelletje spot-de-BN’er. Waar Jan Siebelink zich alleen op de trappen leek te bevinden, dook Özcan Akyol overal op waar je keek en was Annejet van de Zijl nergens te bekennen. Ook zangeres Janne Schra met een verentooi op haar hoofd en Tim Hofman met zijn tattoos en een schare aan bebaarde hipster-mannen om zich heen stalen de show.
Aan het begin van de avond leek het feest nog het meest op een opgedofte, maar vrij brave borrel, maar naarmate de uren verstreken en de verzameling lege flessen groeide, werd het toch nog een rebelse boel. Met name gedurfd vond ik de combinatie van het oude gebouw en de dreunende muziek uit de danszaal, die overal te voelen was en de glas-in-loodramen deed trillen. Onze hoogtepunten beleefden we toen we even onze voeten lieten rusten op de fluwelen stoelen in de theaterzaal: het onderonsje van Thomas Verbogt en Peter Buwalda, die voor ons als twee kwajongens met bungelende benen op de rand van het podium zaten, en de vrouw die op het trapje daarnaast vol met iemand stond te zoenen en mijn persoonlijke held Paulien Cornelisse bleek te zijn, die daarmee wat mij betreft haar heldenstatus nog meer bevestigde.
Rond een uur of twee struikelde ik op weg naar de uitgang bijna van de trap tegen een kale man aan, van wie ik me pas een tel later realiseerde dat het een van mijn favoriete schrijvers, Jaap Robben, was. Gelukkig had ik op dat punt geen glas wijn meer in mijn hand.
