Voor de eerste editie van de BKDuurzaam schreef schrijver, presentator en politicoloog Splinter Chabot een column over hoe het is om mee te lopen met een Klimaatmars.
10 maart 2019. Samen met een vriendin kwam ik aan op de Dam. We waren ruim op tijd, maar duizenden mensen – sommigen gewapend met een kartonnen bord, anderen met een wapperende vlag en weer anderen met een grote microfoon – hadden zich al gemeld. Er hing een vrolijke sfeer, hoewel het onderwerp waarvoor we kwamen protesteren niet echt tot een glimlach uitnodigde, eerder tot een bezorgde denkrimpel: We stonden hier voor Het Klimaat.
Na een aantal speeches kwam de massa langzaam in beweging. Een polonaise zonder handen op schouders en zonder jolig gezang. Zo nu en dan scandeerde iemand iets, wat wij dan nariepen. In het begin voelde dat ongemakkelijk, maar na een tijd was het prettig om je zorgen en je hoop in één zin eruit te mogen schreeuwen.
We liepen langs grachtenpanden, over heuvelachtige bruggen, langs de trams die even pauzeerden voor de Klimaatmars.
‘Wat goed dat de VVD, dat rechts, hier ook is,’ zei een mededemonstrant.
Heel even moest ik nadenken. Ik ben van geen enkele partij (ik ben alleen van mezelf, en dat blijft ook zo), maar ooit was ik voorzitter van de JOVD. Een onafhankelijke politieke jongerenorganisatie, maar voor de buitenwereld had die organisatie toch vooral een VVD-stempel. Hoewel ik hem had kunnen uitleggen dat het anders zat, wilde ik een discussie over partijlidmaatschappen voorkomen, dus zei ik wat ik écht belangrijk vond:
‘Volgens mij is Het Klimaat niet links of rechts. Dit gaat iedereen aan, en er zou dus ook vanuit iedereen actie moeten worden ondernomen.’
We keken elkaar glimlachend aan, waren het eens, en vervolgden onze tocht.
Een paar weken daarvoor had ik bij een Klimaatmars in Den Haag tussen duizenden leerlingen gestaan. Ze waren massaal naar Den Haag gekomen om joelend door de straten richting de Hofvijver te lopen. De jeugd, de toekomst, eiste duurzaamheidsbeleid. Toen had de zon wél geschenen, maar ze was niet de reden geweest van de warmte die er heerste.
Nu, aan het eind van deze regenachtige mars in Amsterdam, waren de laatste beetjes warmte in onze lijven verdwenen. En hoewel we moe waren van het wandelen en onze stemmen langzaam schor werden, gloeide er vanbinnen wederom iets. Krachtig en kwetsbaar.
Er gloeide iets voor de toekomst. Voor verandering. Voor links en voor rechts. Voor Het Klimaat.
Er gloeide iets groots. Noem het hoop.
SPLINTER CHABOT
Deze column verscheen eerder in de BKDuurzaam, editie juni 2022.
Foto Splinter Chabot © Anton Corbijn
