Het kinderbrein is een raar ding. Je komt er de raarste en soms ook de helderste inzichten tegen. Best confronterend soms.
Neem bijvoorbeeld de zomervakantie. Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat we jaren geleden met volgeladen auto naar Zuid-Frankrijk vertrokken. De jongste zoon nog in de luiers, de oudste zoon al vol grappige praatjes en volvragen. Ik toverde de vakantie om tot een zomervakantieavontuur en mijn kids gingen er nog helemaal in mee. We gingen niet op vakantie; dit zou een geweldige verre ontdekkingsreis worden! Voor de twee hele dagen autorijden had ik een miljoen dingen bedacht. Iedere benzinepomp weer een nieuw avontuur. En na ieder avontuur werden ze weer als astronautjes in hun kinderstoeltjes vastgegespt. Na twee dagen kwamen we aan op onze eigen vreemde en avontuurlijke planeet met de naam Zuid-Frankrijk. De hele vakantie was– al zeg ik het zelf – behoorlijk exotisch te noemen. Ze vonden (met een beetje hulp van papa) schatkisten, en we zaten urenlang in kleine zeepoeltjes naar bijzondere buitenaardse schelpjes, buitenaardse plantjes en buitenaardse beestjes te kijken. De kinderen aten dingen die ze nog nooit hadden gegeten en roken geuren die voor hen helemaal nieuw waren.
De weken vlogen om en voor dat we het wisten zaten we weer twee dagen in de auto om terug te rijden. Ik wist het zeker. Mijn missie was geslaagd. Deze bijzondere vakantie zouden ze zich nog jaren herinneren. Ik had Zuid-Frankrijk omgetoverd tot een verre, wonderbaarlijke planeet. Hun vakantie was een echt vakantieavontuur geworden.
Datzelfde jaar konden we nog heerlijk genieten van een mooie nazomer. Ergens in september gingen we nog even naar het strand. Nu even geen vakantieavontuur. Gewoon een uurtje in de auto en hop, het saaie oerhollandse strand op. De bezinepomp leverde ze hooguit een flesje drinken op. Het leven kan tenslotte niet altijd een vakantieavontuur zijn. En aan het eind van die paar uurtjes strand een snelle zak friet en een ijsje.
Terug in de auto leerde ik een grote les. Niet alleen over hoe een kinderbrein in elkaar zit, ook over hoe gecompliceerd we als volwassenen eigenlijk kunnen denken. Net voordat we thuis waren schraapte mijn oudste kleuterzoon zijn keel en zei vol overtuiging: ‘Leuk dat er hier ook een Zuid-Frankrijk is! Nu hoeven we niet meer zo ver te rijden…’
Patz is liefhebber van Planeten en Sterren, Verzamelaar van Buitengewoon Rare Objecten, Notoire Leunstoel Avonturier, Amateur Schatzoeker, Verhalenjager, Ambassadeur van de Fantasie en oprichter/verhalenmaker Wonderbaarlijke Verhalen*laboratorium CircusPatz.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2015
