In de jaren dat ik uitgever was van een grote educatieve uitgeverij in het oosten van ons land, gingen mijn collega’s en ik in oktober wel naar de Buchmesse, maar van de bruisende activiteiten buiten het Messeterrein maakten we weinig mee.
We logeerden in een landelijk hotelletje, bijna honderd kilometer buiten het centrum van Frankfurt. ’s Ochtends in de file, ’s avonds aan de Bratwurst en de Trockener Rotwein. Toen ik uitgever van De Arbeiderspers werd, ervoer ik de beurs als een compleet andere gebeurtenis. Ik herinner me de eerste keer dat ik in mijn nieuwe functie rondliep in Halle 4, waar onze eigen stand was; in Halle 8, waar de Amerikanen stonden; en in Halle 3, waar alle Duitse uitgeverijen vertegenwoordigd waren. Ik keek mijn ogen uit en werd onzeker van het enorme aanbod aan boeken. Al snel merkte ik echter dat heel veel titels beslist niets voor ons waren en dat er in de landen om ons heen uitgeverijen opereerden, min of meer vergelijkbaar met de onze. Ik maakte afspraken met vertegenwoordigers van uitgeverijen als Grasset of Editions du Seuil, en voor het Duitse taalgebied met Piper Verlag of Suhrkamp. Als een vis in het water voelde ik me echter nog niet. Tegen het eind van de dag, zo rond vijven was er op sommige Nederlandse stands een borrel met veel pinda’s, ossenworst en kaas. Wat was ik daar aan toe! Het borreluurtje op de beurs bleek een adempauze te zijn tussen de hectiek en het lawaai van de beursdag enerzijds en het avondprogramma in de trendy binnenstad anderzijds. In uitpuilende restaurantjes zaten dan overal mensen over boeken te praten, van wie de ijverigen altijd een opschrijfboekje op tafel hadden liggen. Rond zes uur zat ik met Mizzi van der Pluijm aan een tafeltje in de stand van Uitgeverij Contact. Ik kende haar een beetje, omdat haar ex-vriendje bij mijn vriend in de klas had gezeten, op de Kleinkunstacademie in Amsterdam. Mizzi was al enkele jaren uitgever, ik was net begonnen. Ik moest lachen om haar uitspraak dat een eeuwig voortdurende Frankfurter Buchmesse gelijk stond aan de hel. Al pratend heeft ze me die middag twee dingen geleerd: 1) Het is altijd goed om met auteurs te gaan eten, maar drink bij zulke gelegenheden nooit meer dan twee glazen wijn. 2) Je geeft geen boeken uit, je geeft auteurs uit. Mijn gesprek met Mizzi was het nuttigste van de hele beurs.
