Welk boek lees je?’, vroeg de taxichauffeur. ‘Papillon’, loog ik met een dubbele tong. ‘Wat een meesterwerk is dat! Ook al is het waarschijnlijk niet autobiografisch en een samenraapsel van avonturen. ik vind het heerlijk om te lezen.’ ‘Papillon,’ zuchtte de taxichauffeur terwijl hij zijn rook uitblies. ‘Je bent een droomvrouw’.
Ik was student. Het was waarschijnlijk net dat laatste borreltje dat me ertoe liet verleiden om te liegen over mijn literaire activiteiten. Natuurlijk had ik Papillon gelezen. Maar ik herlas het niet voor de derde keer, zoals ik de taxichauffeur wilde laten geloven. Ik gebruikte het boek gewoon als ordinaire versiertruc. Om indruk te maken op een intelligente man die ik net een kwartier kende. Ik liet achterwege dat ik nauwelijks aan literair lezen toekwam in mijn studietijd. Als ik mijn colleges had voorbereid, was het hoog tijd voor de kroeg. Toen het tot een afspraak kwam met de man die mij beroepsmatig had thuisgebracht, schoof ik de populaire thriller die ik daadwerkelijk aan het lezen was snel onder mijn bed. Ik haalde Papillon tevoorschijn en liet Siegfried van Harry Mulisch achteloos op mijn bureau slingeren.
De geliefdste schrijvers zijn ook vaak de moeilijkste, zo las ik ooit ergens. Want hoe interessant klinkt het dat je het hele oeuvre van Tolkien, Redfield en Reve hebt gelezen? Ik ben ooit begonnen in De slinger van Foucault van Umberto Eco. Geen doorkomen aan. En ik durf te wedden dat Max Havelaar van Multatuli meer ongelezen in onze boekenkasten staat dan dat het boek van kaft tot kaft is doorgespit.
Inmiddels heb ik mijn studie – evenals het avontuur met de taxichauffeur – afgerond. Er staan nog wel een heleboel boeken ongelezen in mijn boekenkast. Ik weet dat ik niet de enige boekenliefhebber ben met dat luxeprobleem. We blijven boeken kopen, ook al hebben we nog een kast vol prachtige verhalen thuis. Want als mijn favoriete schrijver een boek uitbrengt, moet ik dat gewoon hebben. Een bevriende schrijver die debuteert, mag er ook op rekenen dat ik zijn boek aanschaf. En ondanks dat online communicatie het vak is waarmee ik mijn brood verdien, is digitaal lezen nog steeds niet mijn ding. Daar wil ik dan wel weer heel eerlijk in zijn.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2015
