Laatst zat ik in de trein. Ik verheugde me er al dagen op om ongestoord een boek te kunnen lezen. Gewoon even in een andere wereld duiken en doen alsof er geen taakjes op je liggen te wachten. De treinreis kon me niet lang genoeg duren, dat zeg ik er eerlijk bij. Natuurlijk zocht ik een plek op in de stiltecoupé. Even ongestoord en rustig kunnen lezen.
Er is bijna geen enkel fenomeen waarover zoveel gezegd en geklaagd wordt als de stiltecoupé. Er is werkelijk niemand die zich aan het verbod houdt en gewoon even zijn mond houdt, zijn telefoon op mute zet en ophoudt met het voeren van langdurige en luidruchtige telefoongesprekken. Bovendien zijn mensen over het algemeen nogal slecht aanspreekbaar op hun gedrag. Mocht je iemand willen aanspreken die zich niet houdt aan het gebod ‘stilte’, wees dan niet verbaasd als je een zucht, een grote mond of een flinke sneer krijgt. En daarom was ik blij verrast toen ik, met boek en al, een rustige plek vond in de stiltecoupé. Mijn medereizigers waren ook verdiept in boek of krant en genoten zichtbaar van de rust. Dit keer had ik het boek Je bent wat je doet van Roos Vonk in mijn tas gestopt. Een cadeau voor mijn man waar hij die dag toch niet aan toekwam. Probeer met twee kinderen onder de twee maar eens een letter te lezen. Dat lukt je niet. Hij zou het boek echt niet missen.
De treinreis ging te snel voorbij. Er was geen vertraging of wisselstoring en er lagen zelfs geen bladeren op het spoor. Ik had nog graag verder willen lezen. Over hoe ik een betere versie van mezelf zou kunnen worden. Waarom we lastige zaken altijd uitstellen en waarom het toch zo moeilijk is om goede voornemens vol te houden. Daarnaast kwam ik erachter waarom sociale media zo verslavend zijn: elke like en comment op Facebook geeft mij weer even een goed gevoel. Als de euforie weer is weggeëbd, willen we het weer opnieuw ervaren. En zo zit ik soms avonden aan mijn smartphone vastgeklampt, terwijl het lezen van een goede roman mij op termijn meer voldoening geeft.
De trein rolde de plaats van bestemming binnen en ik stopte zuchtend mijn boek terug. Ik had een uurtje ongestoord kunnen lezen. En dat in de stiltecoupé. Iedereen had zich aan het fel bediscussieerde stiltegebod gehouden. Hierbij dan ook een oproep aan alle treinreizigers die gebruikmaken van de stiltecoupé: wees stil en laat ons lezen!
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie maart 2015
