Laurie Morgan runt een café in het kustdorpje Mermaids Point. Wanneer een wazige foto online wordt gezet van iets wat een zeemeermin lijkt te zijn, zit het dorp al snel vol met nieuwsgierige toeristen. Zo ook de knappe auteur Jake Smith, die voor de zomer een huisje heeft gehuurd terwijl hij aan zijn nieuwe boek werkt. Dat zégt hij tenminste…
Laurie keek op haar vaders mobiel om te zien waar hij zo aandachtig naar had zitten kijken. ‘Ben je je volgers weer aan het checken?’
Na de verbouwing hadden haar ouders besloten hun winkel uit te breiden naar het internet en hadden ze een eenvoudige website aangemaakt waarop mensen alles konden bestellen wat in de winkel werd verkocht. Haar vader had ook een verslaving voor Instagram ontwikkeld en deed niets liever dan foto’s plaatsen van artikelen die in de winkel te koop waren en prachtige zwart-wit landschapsfoto’s van het dorp en de nabijgelegen omgeving. Hij had inmiddels behoorlijk wat volgers en had Laurie overgehaald om zelf een Instagram-pagina aan te maken waarop ze recepten en foto’s kon delen.
‘Ik weet niet precies wat er aan de hand is, liefje. De foto die ik gepost heb van de nieuwe gepolijste agaatboekensteunen heeft ontzettend veel likes gekregen. Ik snap niet hoe dat ineens kan.’ Hij draaide het scherm zodat ze het beter kon zien.
Laurie bekeek de foto aandachtig. De rode, oranje en gouden kleuren waren zeker opvallend, maar niet opvallender dan veel van de andere foto’s hij had gepost. Haar vader had een talent voor fotograferen dat zij niet kon evenaren. Ze keek naar het aantal likes onder de foto en knipperde verbaasd met haar ogen. Het waren er meer dan duizend, terwijl ze normaal gesproken niet meer dan een tiende van dat aantal kregen. Het aantal reacties was nog verbazingwekkender. Ze hadden een paar vaste volgers die meestal op de posts die ze plaatsten reageerden, maar die konden ze op één hand tellen. ‘Er zijn bijna driehonderd reacties, pap.’ Het was onmogelijk om het ongeloof uit haar stem te houden. ‘Heb je ze gelezen?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Die kans heb ik nog niet gehad. Ik had mijn mobiel nog maar net gepakt toen je binnenkwam.’ Hij nam zijn mobiel weer van haar over en tikte op het scherm. Omdat ze het scherm niet kon zien vanaf de plek waar ze stond, keek Laurie naar zijn gezichtsuitdrukking. Telkens als hij met zijn duim verder naar beneden scrolde, werd de frons tussen zijn wenkbrauwen dieper. ‘Heb ik wie gezien?’ mompelde hij. ‘Maakt iemand een grapje?’ Verbluft gaf hij haar de mobiel. ‘Om de een of andere reden gebruikt iedereen de Mermaids Point hashtag en ze vragen allemaal of ik een zeemeermin heb gezien.’
Laurie nam de mobiel van hem aan en bladerde door de lijst met opmerkingen. Hij had gelijk. Naast de gebruikelijke hashtag voor het dorp, die ze voor al hun posts gebruikten, stonden de reacties vol met dingen als #zeemeerminnen #zeemeerminnenzijnecht #teamzeemeermin #dewaarheidligtdaar. Verbijsterd klikte ze op #MermaidsPoint en ze liet de mobiel bijna vallen. ‘Wat is dat in godsnaam?’ Onder de post van haar vader over de boeksteunen stond een wazige foto die heel anders was dan de scherpe, zorgvuldig samengestelde, geënsceneerde foto’s die ze normaal gesproken op de website zag.
Toen ze op de post klikte, zag ze dat het een reeks foto’s was, waarvan de meeste wazig waren, alsof de persoon die de foto’s had gemaakt te snel geklikt had om goed scherp te kunnen stellen of zijn mobiel tot de maximale zoomcapaciteit had ingesteld. De foto was al 150.000 keer geliket en dat aantal steeg in een rap tempo. Degene die de foto oorspronkelijk gepost had, had geen handle die ze herkende en toen Laurie op zijn pagina klikte, zag ze dat er slechts een handvol berichten op stonden, die die ochtend allemaal geplaatst waren. De eerste foto toonde een groep eilanden, het verste niet veel meer dan een wazige punt. Ze herkende het meteen als de groepering die plaatselijk bekendstond als de Seven Sisters. De Sisters markeerden het uiteinde van een reeks onbewoonde eilanden die zich enkele kilometers van Mermaids Point vandaan uitstrekten en een toevluchtsoord waren voor zeehonden, zeevogels en andere wilde dieren. Daarachter lag niets anders dan duizenden kilometers aan oceaan.
Sarah Bennett, Zomerliefde in Mermaids Point, vertaling: Stevie Martens, Dutch Venture Publishing, 300 pagina’s (€ 17,95)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
