Heb jij een vreselijke tante? Maar hoe vreselijk je tante ook is, tante Alberta is heel zeker nog veel vreselijker. Tante Alberta is de vreselijkste tante die er ooit geleefd heeft.
In Stella’s slaapkamer, helemaal bovenaan in Saxby Hall, lag het kleine meisje in haar bed. Een donkere schaduw boog over haar. De schaduw van haar tante Alberta, met op haar hand haar troeteluil.
‘Ik begrijp het niet,’ zei Stella schor. ‘Hoe kan ik maandenlang geslapen hebben?’
Tante Alberta dacht even na. Toen haalde ze een levende muis uit haar zak. Ze nam die bij haar staart en liet ze in Wagners bek vallen. De uil schrokte het arme diertje gewoon helemaal op.
‘Van na het ongeval …’ antwoordde ze.
‘Het ongeval?’ vroeg Stella verbluft. ‘Welk ongeval?’
Tante Alberta ging dichter bij het bed staan en legde een hand op de deken. ‘Het ongeval waar je dit aan overgehouden hebt …’
Met een zwierig gebaar trok ze de deken van Stella weg.
Het meisje keek en zag ontzet dat haar hele lichaam omzwachteld was. Het was alsof ze daar lag als een Egyptische farao, gemummificeerd, in een piramide.
‘Alle botjes in je lichaam waren gebroken.’
‘Nééééé …!’ riep Stella.
‘Jáááááááá …!’ aapte tante Alberta haar nichtje spottend na. ‘Zelfs het kleinste botje was in honderden stukjes verbrijzeld. Je moest als wibbelwobbelende pudding opgeschept worden!’
‘Maar hoe …?’ vroeg Stella smekend. ‘Wat is er gebeurd? En waar zijn mama en papa?’ Ze zat met zo veel vragen dat haar woorden wanhopig uit haar mond tuimelden.
Tante Alberta gniffelde alleen maar. Ze zoog aan haar pijp en blies wat rook in het gezicht van haar nichtje. ‘O! Zo veel vragen! Niet alles tegelijk, kind!’
‘Maar ik wil het weten!’ drong Stella aan. ‘Nu!’
‘Ts, ts,’ deed tante Alberta. ‘Misschien wil je eerst een potje vlooienspel spelen?’
Het meisje kon haar oren niet geloven. ‘Wat bedoel je?’
Tante Alberta trok een doos van een plank en zette ze op het bed.
‘Nu toch niet!’ zei Stella.
‘Het vlooienspel kun je altijd spelen!’ antwoordde tante Alberta en ze begon de stukjes van het spel op hun plaats te zetten. ‘Ik begin!’ zei ze uitgelaten. Ze duwde met haar grote vlo op een van haar schijfjes om het door de lucht te laten vliegen. Het viel met een ping in het kastje.
PING!
‘Een miljoen en zeven punten voor mij. Jouw beurt!’
Stella staarde haar aan en haar ogen puilden uit van woede.
‘O jee, wat dom van me. Je twee armen zijn gebroken! Het ziet ernaar uit dat ik weer gewonnen heb!’
‘Ik wilde toch helemaal niet spelen.’
‘Niemand houdt van slechte verliezers, Stella.’
‘Ik wil weten wat er met mijn ouders gebeurd is!’ riep het meisje.
Tante Alberta schudde haar hoofd vanwege het gedrag van haar nichtje. ‘Als je heel even rustig blijft, zal tantetje-wantetje je precies vertellen wat er gebeurd is!’ Ze sprak tegen Stella als tegen een baby.
Stella kreeg daar de kriebels van.
‘Herinner je je helemaal niets van het ongeval?’
‘Eh… nee.’ Hoe hard ze ook probeerde, Stella kon zich echt niets herinneren. Ze moest een harde klap op haar hoofd gekregen hebben. Maar hoe was dat gebeurd? ‘Alsjeblieft, vertel het me!’
‘O jee! O jee, o jee! Jeetje, jeetje toch!’
‘Wat? Vertel het me! Ik smeek je!’
‘Stil!’ siste tante Alberta.
Stella kon niet anders dan zwijgen.
‘Nu kan tantetje beginnen.’ Het klonk net alsof ze een verhaaltje voor het slapengaan ging vertellen.
Boekgegevens
David Walliams, Tante Troela, vertaling: Roger Vanbrabant, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2407 0 (€17,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
