Episch tweeluik over een jonge vrouw in een middeleeuwse wereld, die haar volk wil redden. ‘Vlot leesbaar fantasy-avontuur met levensechte personages, vol menselijke fouten en gebreken.’ – NBD Biblion.
Toen Fulia weer opkeek, bewoog er een schaduw in de bossen, aan de rand van het ven. Iemand die een paard bij de teugel hield, leek het. Dan moest het een vreemdeling zijn, want niemand in het dorp had een paard. Ze hield zich stil, in de hoop dat hij haar niet zou zien. Vreemdelingen waren slecht nieuws.
De schaduw stapte tussen de takken het pad op. Het was een man. Het paard dat hij leidde was enorm, beladen met grote zadeltassen van glanzend leer. Hij droeg zijn lange, zwarte haar in een staart. Zijn vest glinsterde in de zon, dat was vast een maliënkolder, daar had ze van gehoord. Hij keek even rond, toen koos hij haar richting.
Er hing iets onweerstaanbaars rond hem, waardoor ze stil bleef zitten.
‘Gegroet,’ riep hij naar haar. ‘Is daar het dorp dat men Sayleche noemt?’ Zijn gezicht was bedekt met blauwe tatoeages.
‘Wie ben jij?’ vroeg ze, aarzelend.
Hij stopte naast haar en knielde. ‘Ik heet Ardrim van Chrosĕn. En wat is uw naam, jonge vrouwe?’ Hij sprak dezelfde taal als zij, maar zijn g was erg rauw, bijna raspend, alsof hij keelpijn had.
‘Fulia,’ zei ze, en knikte. Ze wachtte op een opmerking over haar ongebruikelijke naam.
Hij lachte zijn tanden bloot. ‘Een curieuze naam, maar een mooie. De Fulia is een bloem die voorheen alleen groeide bij de ruïnes in het oosten. Maar ik zie dat hij is opgerukt naar de bossen van de Westmark.’
De ridder stak zijn hand uit en ze pakte hem aan. Het leek wel alsof ze omhoog vloog, zoveel kracht zat er in zijn arm.
‘Ik heb gehoord dat demonen een man hebben gedood, hier vlakbij.’
‘Dat was mijn vader.’
‘Dat spijt me.’
Boekgegevens
Joost Uitdehaag, Fulia – Scherven van het Verbond, Nimisa Publishing House, 280 pagina’s (€ 16,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2017
