Een rabbijn en een moslima schrijven elkaar brieven. Beiden zoeken naar verbinding, maar schromen niet de scheidslijnen aan te geven.
Beste meneer Van de Kamp,
Verschillen zijn mooi! Het is een kunst de pracht van verschillen in te zien, een skill die niet iedereen bezit. Dat vind ik jammer. Wat zou onze samenleving goed functioneren als alle mensen optimistisch waren over verschillen zoals die tussen u en mij!
Vergeleken bij u kom ik inderdaad nog maar pas kijken. Ik heb al wel redelijk veel meegemaakt dat mijn karakter gevormd heeft, maar – en dat is het grappige aan leeftijden – elk jaar denk je dat je de meeste dingen nu wel weet en dat je persoonlijkheid niet meer echt veranderen zal. Als je echter opnieuw een jaar verder bent en je kijkt terug, dan zie je dat je toch weer meer volwassen bent geworden. De ‘ik’ van een jaar geleden lijkt opeens wat dom en kinderachtig vergeleken bij de nieuwe update van je ‘ik’. Blijft dit een leven lang zo of stoppen die updates op een dag?
(…)
Het feit dat mijn opvoeding bestond uit een mix van Marokko en Nederland had echter ook nadelen. Een beetje van hier, een beetje van daar… Volop verschillen… Je ziet het al aankomen: identiteitscrisis!
Naarmate ik ouder werd, begonnen de vragen zich op te hopen. Want wie was ik nu eigenlijk? Op school was ik altijd anders, ‘die ene Marokkaanse’. Ik ondervond zo nu en dan problemen met kinderen uit mijn klas. Op het voortgezet onderwijs werd het er niet gemakkelijker op. Kon ik eerst nog steun vinden bij leerkrachten, nu zat ik in een omgeving waar docenten weinig meer om je gaven, of – nog erger – zich ook tegen je keerden.
Ik voelde me absoluut niet Nederlands, maar op vakantie in Marokko was ik ‘die ene Nederlandse’. Zelfs voor de Marokkanen in Amsterdam toonde ik te veel Hollandse trekjes. De volwassen vrienden van mijn vader vonden me juist bijzonder. Het kunnen memoriseren van de hele Koran, het winnen van tajweed-wedstrijden – de tajweed (التجويد) heeft betrekking op de regels voor een correcte en mooie recitatie van de Koran –, mijn goede prestaties op school en het feit dat ik op jonge leeftijd al zo volwassen overkwam, maakte dat de volwassen intellectuelen mij bijzonder vonden. Grappig, hoe je in de ogen van de een niks waard bent en in de ogen van een ander juist uniek bent.
Keer op keer worstelde ik met mijn identiteit. Heel moeizaam, heel langzaam en stapsgewijs leerde ik hiermee omgaan. En daar ben ik tot op de dag van vandaag eigenlijk nog steeds mee bezig. Momenteel ben ik een Marokkaans-Nederlandse tiener, een hoofddoek dragende moslima, een vwo-leerling die tot het inzicht gekomen is dat er niet op elke persoon een standaard etiket geplakt hoeft te worden, dus ook niet op mij.
Want zoals ik al zei: verschillen zijn juist mooi. Een aangepast etiket is uniek in plaats van raar. De problemen die ik nog steeds dagelijks ervaar, maken mij tot wie ik ben. Als ik apart ben, dan ben ik dat met trots. Negatieve ervaringen aan de ene kant en positieve ervaringen aan de andere kant hebben blijkbaar een redelijke balans doen ontstaan. Ze vormen me nog steeds.
Hartelijke groet!
Oumaima
Boekgegevens
Lody van de Kamp en Oumaima Al Abdellaoui, Over muren heen, een hoopvolle briefwisseling, Uitgeverij KokBoekencentrum, 144 pagina’s (€ 14,99) www.kokboekencentrum.nl
