De grote Robin veroverde talloze kinderharten. Gelukkig schreef Sjoerd Kuyper nog veel meer verhalen over de vrolijke, avontuurlijke, vertederende kleuter Robin. De mooiste verhalen zijn opgenomen in deze tweede kleurrijke bundel: Lang leve Robin!
‘Je leeft nu al meer dan vier jaar… eh… dat is vijftienhonderd dagen… En ik denk dat mama jou iedere dag wel tien kusjes heeft gegeven… Dan heb je al meer dan vijftienduizend kusjes van mama gekregen.’
‘Echt waar?’
‘Echt waar,’ zegt papa.
‘Maar vandaag heeft mama me géén kusjes gegeven!’
‘Wel waar,’ zegt papa. ‘Je hebt wél kusjes gehad. En als je nog meer kusjes wilt, dan heb je pech, want mama komt pas thuis als jij allang slaapt.’
‘Dan slaap ik nog lang níét,’ zegt Robin. ‘Ik kán niet slapen zonder mama’s kusjes.’
Robin begint te huilen. Papa loopt door naar boven. Voor de deur van Robins kamertje blijft hij staan.
‘Je huilt niet echt,’ zegt papa. ‘Ik zie geen tranen.’
‘Wel,’ zegt Robin. ‘Hou Knor eens vast.’ Hij geeft Knor aan papa en trekt met z’n vinger één oog wijd open. Zo wijd, dat hij er bijna niets meer mee kan zien. Met een vinger van zijn andere hand wijst hij naar een plekje diep in z’n oog. Een plekje vlak naast zijn neus. ‘Daar zit een traan,’ zegt hij.
‘Nou,’ zegt papa, ‘ik zie niks. Maar als daar een traan zit, dan moet je maar in ons grote bed gaan liggen. Met je hoofd op mama’s kussen. Mama’s heerlijke kussen.’
Papa draagt Robin naar het grote bed en legt hem op mama’s plekje. Met zijn hoofd op mama’s kussen.
‘Als je je best doet,’ zegt papa, ‘kun je mama’s haar ruiken. Probeer maar.’
Robin duwt zijn neus diep in het kussen. Het lukt! Hij ruikt de haren van mama! Papa stopt Robin lekker strak in. Zo is het goed. Robin hoeft niet meer te huilen. Zijn traan is weggezakt. ‘Slaap lekker, lieverd,’ zegt papa.
‘Papa,’ zegt Robin. ‘Waarom heet een kussen kussen en waarom heten kusjes ook kussen?’
‘Dat is handig voor papa’s,’ zegt papa. ‘Als een kleine jongen niet kan slapen, dan kan zijn papa een grapje maken over kussen en kussen. Dan moet die kleine jongen lachen en dan kan hij opeens wel slapen. Welterusten.’ Papa loopt de trap af.
‘Papa! Papa!’ roept Robin.
‘Nee, geen woord meer, Robin,’ zegt papa. ‘Ik ga schriften nakijken en jij gaat slapen. Welterusten.’
‘Het aller-, aller-, allerlaatste!’ roept Robin.
‘Wat dan?’ vraagt papa.
‘Als ik nu níét ga slapen…’
‘Je gaat wél slapen!’ zegt papa. ‘Welterusten.’
‘Maar,’ zegt Robin, ‘als ik nu níét ga slapen… Groei ik dan ook niet?’
‘Eventjes niet,’ zegt papa. ‘Maar dat is maar heel even, want ik weet zeker dat je nu zo in slaap valt. En man, wat zul je dan groeien. Welterusten!’
‘Welterusten,’ zegt Robin.
Papa loopt door de gang naar zijn werkkamer. Hij gaat schriften nakijken. Robin steekt zijn neus in het kussen. Hij ruikt mama’s haren. Hij ruikt mama. Hij ruikt… Hij valt in slaap, met Knor in zijn armen en mama’s kussen tegen zijn wang. Robin slaapt.
Slaap als een reus
slaap als een roos
slaap als een reus van een roos
reuzeke
rozeke
zoetekoeksdozeke
doe de deur dicht van de doos
Ik slaap
Zo slaapt Robin. Als een roos, als een reus van een roos. Zo slaapt hij. Hij slaapt en hij groeit. Heel zachtjes. En als hij morgen wakker wordt, is hij niet te groot en niet te klein. Dan is hij precies zoals Robin moet zijn.
Boekgegevens
Sjoerd Kuyper, illustraties: Marije Tolman, Lang leve Robin!, Uitgeverij Lemniscaat, ISBN 978 90 477 0812 4 (€ 19,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2016
