Dit is de baby en jawel, dat zijn de tanden. Die zijn niet belangrijk. Denk er verder niet aan. Het is niets bijzonders, een baby met tanden. Meestal gaat het om één tandje, één perfect gevormde tand in het kindermondje en deze baby heeft een volledig gebit. Maar goed, het is al eerder gebeurd. Het gebeurt nú, het zal vast nog wel eens vaker gebeuren. Jezus, stel je niet zo aan! Alsof het zo vreselijk is. Het zijn maar tanden. Dus vergeet het, want het doet er niet toe: de baby, de tanden, de rafelig gekauwde fopspenen.
Dit verhaal gaat niet eens over de baby maar over zijn vader. Die heeft een affaire met de dirigente van het meisjeskoor op de school waar hij biologieles geeft. Dit verhaal draait om wellust, schuldgevoelens, bedrog – alles waar verhalen meestal om draaien. Het menselijk tekort, open en bloot. Maar toch, die baby. Een paar weken na de geboorte, als je op kraamvisite bent, stap je een pas ingerichte, geelgetinte kinderkamer vol mobielen binnen. Je kirt tegen dit nieuwe wezen, deze welgevormde constructie van genen. En dan lacht de baby zijn tanden bloot en… gil je. De vader, die een affaire heeft met een beeldschone, roodharige vrouw die zingt als een vogel, praat je doodkalm bij over de tanden. Hij herhaalt wat hij van de artsen heeft gehoord en heeft gelezen in brochures over zeldzame geboorte afwijkingen. Zijn vrouw weet niet van de verhouding, maar wel dat haar man dingen voor haar verborgen houdt. Het wordt haar allemaal te veel en ze moet even de kamer uit. Je voelt je vreselijk, maar waarom hebben ze dit niet eerder gezegd? Even een kleine waarschuwing: als de baby lacht, schrik je misschien. De ouders hebben wel andere zaken aan hun hoofd. De vader: een tien jaar jongere vrouw die haar nagels in zijn rug boort als hij haar neerdrukt op een tafel in de repetitieruimte. De moeder: zere tepels van het borstvoeden, kleine tandafdrukjes die ooit door haar man werden
gemaakt, maar nu niet meer. Het zijn geen wereldschokkende zaken, maar toch zorgen ze er soms voor dat je andere aspecten van je leven uit het oog verliest.
Later die avond, als de moeder de tandjes van haar baby flost en hem in bad doet, zit jij in de keuken met de vader. Jullie drinken bier terwijl hij vertelt over de koordirigente en de onvoorstelbaar hoge noten die ze haalt als ze klaarkomt. Hij beweert dat hij gebukt gaat onder schuldgevoel, vooral nu ze een kersverse baby hebben, maar in werkelijkheid is hij heel zelfvoldaan. Door zijn toedoen zingt een vrouw en dat kan al het gejeremieer ter wereld niet verhullen. Hij vertelt dat ze een gespleten huig heeft en dat alleen de gedachte daaraan hem al wild maakt als ze hem afzuigt. Je voelt een zekere weerzin tegen de nonchalante, dierlijke manier waarop hij zich geil laat maken door de genetische afwijkingen van anderen. En dat terwijl boven een baby in bed ligt, een baby met
tanden.
Kevin Wilson,Graven naar het hart van de aarde, Uitgeverij De Harmonie, ISBN 978 90 761 6834 0 (€ 17,50)
