Balzerin Carabolante, ooit een veelbelovend tennisser, is al op jonge leeftijd hoogleraar psychologie. Als een liefde onbereikbaar blijkt en zijn netwerktheorie over de zin van het leven door collega’s en media wordt verguisd, verliest hij zijn geloof in de liefde en de wetenschap.
Festina, de tennisvereniging midden in het Vondelpark, geldt als een van de mooiste en meest exclusieve clubs van het land. Gewone stervelingen moeten jaren op een wachtlijst staan voor een lidmaatschap – als ze al door de ballotage komen.
Ik bewoonde al geruime tijd een appartement in de Schoolstraat, aan de rand van het Vondelpark. Hoe vaak was ik tijdens het joggen niet langs Festina gelopen? Hoe vaak bleef ik ’s zomers niet van een afstandje staan kijken, als ik aan het geluid en ritme van de rally’s hoorde dat er op niveau werd gespeeld? Waarom was ik nooit eens het park opgelopen om naar een wedstrijd te kijken?
Op een borrel voor hoogleraren in de Academische Club trof ik Marc, een oud tennismaatje uit de nationale jeugdselectie. Hij was kaakchirurg, vertelde hij. Recent had hij een bijzondere leerstoel aanvaard, iets over patiënten met extreme angst voor de tandarts. Marc tenniste nog altijd. Zijn hele studententijd was hij voor het eerste team van Festina uitgekomen, meermalen was hij clubkampioen geweest. Inmiddels speelde hij op een bescheidener niveau. Op onze leeftijd hadden we onze fysieke beperkingen te respecteren – een waar lichaam-geestprobleem voor sporters die voorheen op niveau hebben gepresteerd, lachte hij, en niet zelden de oorzaak van serieuze blessures bij heren van rond de veertig. Maar in dubbels zou ik nog altijd zijn klasse herkennen, pochte hij. Het verbaasde hem dat ik zo lang niet had gespeeld. Of ik geen zin had met hem een balletje te slaan dan? Morgen wellicht?
Natuurlijk, leuk! In mijn leven moest ik toch tenminste één keer op Festina hebben gespeeld. Het was heerlijk tennisweer, die zaterdagochtend. Ik moest wennen aan het forse racket dat hij me leende. Eén game haalde ik, maar ik had plezier als een kind. Na afloop daagde Marc me uit of ik binnen één, twee jaar niet weer een acceptabel niveau kon halen.
‘Je bent te oud om nog voor veelbelovend door te gaan. Maar man, je hoeft geen kenner te zijn om te zien wat voor talent, wat voor touch jij nog hebt. In mijn herenteam kunnen we bovendien prima een psycholoog gebruiken. Kom anders volgende week zondag kijken, we spelen onze laatste thuiswedstrijd. Ik ga je weer besmetten met het tennisvirus.’
Hij kon zorgen dat ik snel door de ballotage kwam, als voormalig clubkampioen en gerespecteerd kaakchirurg had hij bij het bestuur nog wel een en ander in te brengen. Bij Festina was het bovendien beslist in mijn voordeel dat ik professor was en vroeger hoog had gespeeld.
‘Nou, dat klinkt als an offer I can’t refuse!’
Ik had het tennissen gemist, besefte ik. Zeldzaam vrolijk had ik me de rest van die dag gevoeld. De geur van het gravel was de geur van mijn jeugd; die had allerlei herinneringen losgemaakt. Ik was ook aangenaam getroffen bij het betreden van het park; op Festina speelde men tennis zoals tennis was bedoeld, dichter bij Wimbledon qua sfeer kwam je in Nederland niet. De nostalgische ambiance en oude chic symboliseerden een wereld waarin ik met mijn techniek en stijl beslist thuishoorde, maar waarin ik me sociaal nimmer geaccepteerd had gevoeld. Het leek alsof ik van die wereld, van dat netwerk een tweede kans kreeg. Kom maar, jongen, kom maar weer terug; verloochen jezelf niet en zie in wie je echt bent.
Boekgegevens
Vittorio Busato, Impact, Uitgeverij De Brouwerij, ISBN 978 90 789 0580 6 (€ 19,99)
