Verrassend en prikkelend, soms haast surrealistisch zijn de korte verhalen in de bundel Iemand zijn. Leen Van Der Schueren neemt de lezer mee in een creatieve denkwereld, waarin herkenbare gevoelens op originele en absurde wijze worden belicht.
Venus en Mars
VENUS: Niets doet hij voor ons gezin, ik sta voor alles alleen. Hij begint en stopt vroeger dan ik, dus ik breng de kinderen ’s ochtends naar school, hij haalt ze af. Intussen doe ik boodschappen – ik eet graag vers. Het mag een wonder heten dat ze hun jasjes al uit hebben als ik thuiskom. Hij dropt ze en gaat met de krant op de zetel liggen. Hem laten ze met rust, hij luistert toch niet. Het stoort hem niet dat ze het huis overhoop halen. Of ruziemaken. Ik ben nog niet goed en wel binnen of ik krijg de volle laag: mama dit, mama dat… het houdt niet op. Tussendoor bereid ik het maal. Ik krijg de kindjes niet aan tafel zolang hun papa verder leest, en die heeft geen haast. Na het eten gaat de tv aan, en hij kijkt mee naar de kinderprogramma’s terwijl ik de vaat doe. Als ik dan vraag of hij hen uitkleedt en naar bed brengt, wil hij eerst het journaal zien. En daarna begint het zappen, dat ken ik. Oké, de kinderen protesteren niet, maar te laat in bed betekent trammelant ’s ochtends. Waar hij geen last van heeft. Dus ja, daar ga ik weer. Als ze eindelijk rustig zijn boven, begin ik aan de opruim. Daarna ben ik zelfs te moe om nog iets te lezen. Idem in de weekends: als ik geen initiatief neem, gebeurt er niets. Voor hem hoeft het niet zo nodig, hij is graag thuis, op zijn gemak. Twee jaar geleden begon hij in de tuin aan een waterput. Die ligt nog altijd open. Het stuk waar de kindjes spelen wordt door mij onderhouden want ook dat is hem te veel. Hij ziet geen werk, zegt hij. Als ik dan hulp vraag, duurt het zo lang eer hij in gang schiet, dat ik het er maar weer bijneem. Ik wil ook wel eens op de bank, maar wat ik niet doe, blijft liggen. En dan verwacht hij dat ik na zo’n volle dag zin heb om met hem te vrijen! Ik verlang al lang niet meer naar hem, krimp ineen als hij mij nog maar aanraakt. Je zou voor minder!
MARS: Niets kan ik goed doen. Na het werk haal ik de kindjes op, zorg dat ze iets hebben om mee te spelen en plof uitgeput neer op de bank. Bekomen met de krant. Zij komt thuis en het is uit met de rust. Op alles geeft ze commentaar: de oudste heeft een snotneus, zie ik dat niet? Waar zijn hun pantoffeltjes? Of ik de aardappelen al niet kon schillen? Ik denk stoïcijns: ‘Ook een goede avond schat,’ en sla een pagina om.
‘Aan tafel!’ – alleen al de beveltoon doet mijn maag krimpen. Ik houd de kindjes rustig bij de buis terwijl zij de vaat doet, maar ook dat kan zij niet aanzien. Een wandelende timer: ‘Naar bed, nu!’ Ik kan de kids geen ongelijk geven als er protest rijst. Oké, weekdagen zijn hectisch en vergen organisatie, maar moet het zo nodig zoals zij het wil? Zelfs in de weekends kan ze het niet laten mij met taken te bestoken. Ik wil best iets opnemen, maar op mijn manier en niet onmiddellijk. Als ik oppas of naar de speeltuin ga, doen de kinderen hun ding. Volgens haar neem ik het gemakkelijk: ik laat hen het kot afbreken terwijl ik lees. Zo’n vaart loopt het heus niet. Als ze mij dicteert hoe ik papa moet zijn, haak ik af. Alsof zij de ideale mama is! Ik laat haar doen, zonder kritiek. Er komt geen einde aan haar vragen: ‘Rijd jij het gras af? Terwijl je toch bezig bent, neem je de boorden mee? En de heg? Wanneer werk je die put eens af?’
Papa zijn en klusjesman, conform haar scenario, maar partner? Hola! Ik kan me zelfs niet meer herinneren wanneer we laatst seks hadden. Te moe, geen zin. Altijd weer afgewezen. Ik heb het opgegeven.
Klik hier voor meer informatie over de auteur.
Klik hier voor meer informatie over het boek.
Boekgegevens
Leen Van Der Schueren, Iemand zijn. 120 zeer korte verhalen, Uitgeverij De Brouwerij, ISBN 978 90 789 0585 1 (€ 19,99)
