Het nest is een haarscherpe roman over de kracht van familiebanden en vriendschap, over hoezeer we op anderen steunen maar hen ook teleurstellen, en over de verstikkende invloed van geld.
Omdat de drie Plumbs de avond daarvoor hadden afgesproken dat ze niet zouden drinken in het bijzijn van hun broer Leo, zaten ze allemaal – zonder dat van elkaar te weten – aan een heimelijke pre-lunch-cocktail in een bar in, of in de buurt van, het Grand Central Station.
Het was een vreemd soort herfstdag. Achtenveertig uur eerder had er een storm over de Atlantische kust gebulderd, die ten oosten van Ohio op een koufront en op de arctische lucht uit Canada was gestuit, wat een zware, alle records brekende sneeuwval had veroorzaakt zodat het land van Pennsylvania tot Maine nu met de witte deken van een idioot vroege winter was bedekt. In het forensenstadje waar Melody Plumb woonde, een kilometer of vijftig ten noorden van Manhattan, hadden de bomen nog in hun herfsttooi gestaan en waren er talloze kapotgevroren door de vrieskou. De straten lagen er vol afgerukte takken en op sommige plekken zat men nog steeds zonder stroom. De burgemeester overwoog zelfs Halloween af te gelasten.
Ondanks de ijzige temperaturen en de dreiging dat de stroom plotseling zou uitvallen, was Melody’s treinreis naar Manhattan voorspoedig verlopen. Ze zat nu in de lobby van het Hyatt Hotel op 42nd Street, een plek waarvan ze zeker wist dat ze daar haar broer of zus niet tegen zou komen: ze had het hotel-restaurant in plaats van hun gewone plek, de Grand Central Oyster Bar, geopperd voor de lunch en Jack en Beatrice hadden spottend gereageerd omdat het Hyatt blijkbaar niet op hun lijstje stond van locaties die acceptabel waren volgens de mysterieuze criteria die zij erop nahielden en waarvan Melody geen enkele behoefte meer voelde om die te achterhalen. Ze weigerde tegenwoordig zich minder te voelen dan die twee, ze weigerde gekleineerd te worden omdat zij hun verering voor alles wat ‘oud Manhattan’ was niet deelde. Aan een tafeltje voor de enorme ramen van de enorme lobby van het hotel – die, moest ze toegeven, ontzettend ongezellig was: te groot, te grijs en te modern, met een of ander afschuwelijk kunstwerk van metalen stangen boven haar hoofd – ze kon de hoon van de afwezige Jacks en Beatrices horen in haar hoofd en was blij dat ze er niet waren –, bestelde ze een glas witte wijn, (twaalf dollar, meer dan ze thuis aan een hele fles zou uitgeven) en hoopte dat de barman niet al te zuinig zou zijn.
Het weer was na de storm ongewoon koud gebleven, maar nu brak de zon eindelijk door de wolken en begon de temperatuur te stijgen. De sneeuwhopen op de hoeken van de straten veranderden snel in enorme ondoorwaadbare plassen gesmolten smurrie. Melody keek toe hoe een uitzonderlijk onelegante vrouw probeerde over zo’n plas te springen en het net niet haalde, waardoor haar in een helderrode ballerina gestoken voet helemaal in het ijskoude en smerige water verdween. Melody had heel graag zo’n paar rode ballerina’s gehad, maar natuurlijk wel beter geweten: zulke kwetsbare schoenen trok je niet aan met dit weer.
Boekgegevens
Cynthia Sweeney, Het nest, vertaling: Els van Son, Uitgeverij Ambo Anthos, ISBN 978 90 263 3192 3 (€19,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2016.
